تنهنجي گهورن جي گهٽا

[خيرمحمد]

جَهار هڪلڻ جُرم ٿي سمجهو اوهان،
بي مندا سڀ باغ پنهنجا ڀَيل ٿيا.

يا ته پنهنجا لڙڪ باغي ڪين ها،
يا ته پنهنجا نيڻ بنجي جيل پيا.

هيل واهوندن وڏو آ وڙ ڪيو،
هيڏا هانبارا هوا ۾ هيل ٿيا.

تنهنجي گُهورن جي گهٽا برسي جڏهين،
روح جي رڻ ۾ ٽڙي رابيل پيا.

ڪالھ جن عيسىٰ ٽياسن تي ٽنگيو،
اڄ اُهي ساڳيا چُمن انجيل پيا.

 

[مصور عالم]

پيارا سائين انجيل قافيي جي جاءِ تي ڪو موزون قافيو رکو. ڇو ته انجيل زير سان ٿو اچي ان ڪري رابيل، هيل، جيل ۽ ڀيل سان هم آواز نه پيو ٿئي. باقي غزل سٺو آهي.