سوڍَي مُنهِنجَي ساهَه سِين، جَيڏِيُون جِيئن ڪَيو
ڪَڙِي مُون ڪاڪِ ٿِيِي، آتَڻُ وِسريِو
پَسان ڪِينَ ٻِئو، تورِيءَ اَکَڙِيُنِ سِين
سُرُ مُومَلَ راڻو
سوڍَي = راڻَي، مينڌري
ساھَ سِين = روح سان، دل سان، مَنَ سان
جَيڏِيُون = سرتيون، سهيليون، سنگتياڻيون
ڪَڙِي = زهر
آتَڻُ = سٽ ڪتڻ جي جاءِ
پَسان = ڏسان، نهاريان
تورِيءَ = تو سوا، توکان سوءِ
سِين = سان
بيت جو پس منظر
~ او سرتيون ! منهنجي روح سان، دل سان راڻَي هي ڪهڙو قهر ڪيو آهي.
~ سٽ ڪتڻ تہ ٺهيو، ڪاڪ بہ زهر ٿي لڳي
~ او راڻا ! تو سوا هنن اکڙين سان ڪنهن ٻئي ڏانهن نهاري نٿي سگهان.
سمجهاڻي
راڻَي جي رُسِي وڃڻ کان پوءِ مومل هر پل هنجون هاريندي، سوڍي کي ساريندي ٿي رهي. سرتيون کيس آٿت ۽ دلجاءِ ڏيڻ آيون اٿس، تڏهن مومل نيڻين نير وهائيندي چئي ٿي:
او سرتيون ! هي راڻَي منهنجي روح سان، مَنَ سان ۽ دل سان ڪهڙو ويلُ وهايو آهي، ويڌن ڪئي آهي، ڪِيسُ ۽ قهر
ڪيو آهي.
هن ڪاڪ جا هي حسين محل، محلاتون، چرخو، باغ باغيچا، وڻ، گل ٻوٽا ۽ سڀ دلڪشيون ۽ حسناڪيون سوڍي سوا زهر ٿيون لڳن. مان اڳ بہ سوڍي جي هيس، هاڻي بہ سندس آهيان ۽ آخري دم تائين سوڍي جي ئي رهنديس.
هي نيڻ جن ۾ راڻَي جي رهاڻين جا عڪس اڃان موجود آهن، سي ڪنهن ٻئي ڏانهن کڻي نهارڻ پاپ، حرام ۽ گناهه ٿي سمجهان .
محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
______