مَارُئي سَهَسِين سَيبا ڪَنجُرَي، لوئِي لِيڙَ ٿِئامِ

[سليمان وساڻ]

سَهَسِين سَيبا ڪَنجُرَي، لوئِي لِيڙَ ٿِئامِ
اَباڻَنِ جَي آسِرَي، ڪَتِي ڪِينَ ڪِئامِ
جا ڍَٽِ ڍَڪِيامِ، تَهِجِي، پَرِوَرَ ! پَنُ رَهائِيَين

سُرُ مارُئِي

سَهَسِين = سوين
سَيبا = ٽوپا، ٽاڪا
ڪَنجُرَي = چولي، گج
لوئِي = کٿي - مارو ماڻهن جو ڍڪڻ وارو ڪپڙو
ڪَتِي = اُنَ جِي ڪتيل لوئي
لِيڙَ = ليڙون ليڙون، ڇيهون ڇيهون، ٿڳڙيون ٿڳڙيون
ڍَٽِ = ٿر جو وچ وارو حصو
پَرِوَرَ = اي مولا پاڪ
پَنُ = پردو، عزت، پَتِ، لڄ
رَهائِيَين = رکين

بيت جو پس منظر

~ منهنجي چولي کي سوين ٽوپا ڏنل آهن ۽ لوئي بہ ڦاٽل آهي.
~ مارن جي آسري تي مون, اُنِ جِي ڪتيل لوئي نہ پهري آهي.
~ او مولا پاڪ ! جيڪا لوئي ٿر کان اوڍيل آهي, ان جي عزت رکجان.

سمجهاڻي

مارئي عمر بادشاھ جا ڏنل ويس وڳا، گج، چولا ۽ اونيون لويون واپس ڪري ڇڏيون. کيس عمر جي قيد ۾ گهاريندي ڪيترا ڏينهن لنگهي ويا آهن. سندس بدن تي اوڍيل ڪپڙا نہ رڳو ميرا ٿي ويا آهن پر ڦاٽي بہ پيا آهن. مارئي چئي ٿي:
منهنجي بت تي چتيون لڳل چولي کي سوين ٽوپا ڏنل آهن ۽ لوئي بہ ليڙون ليڙون ٿي وئي آهي. عمر جا موڪليل ويس وڳا ۽ اونيون لويون واپس ڪيم تہ مارو ٿر مان موڪليندا پر هنن ڪا سار ئي نہ لڌي.
او مولا پاڪ ! منهنجي عزت، عصمت ۽ ٿر مان اوڍيل لوئيءَ جي لڄ رکجان.

محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
______