مَارُئي چِڪِي چِڪِيَمِ چاڪَ، وَهِيَنِ وَيڙِيچَنِ جا

[سليمان وساڻ]

چِڪِي چِڪِيَمِ چاڪَ، وَهِيَنِ وَيڙِيچَنِ جا
واجِهيندَي وِصالَ کَي، فَنا ڪِيَسِ فِراقَ
سَي ئِي سارِيَمِ، سُومَرا ! ٿَرِ جَنِين جا ٿاڪَ
مارُوءَ جِي اوطاقَ، گَهڻو اُڪَنڍِي آهِيان

سُرُ مارُئِي

چِڪِي چِڪِيَمِ چاڪَ = اڄ وري ڦٽ اٿلي پيا اٿم
وَهِيَنِ = شاهوڪارن، آسودن، سکين ستابن
واجِهيندَي = واجهائيندي، نهاريندي، تڪيندي
وِصالَ = ميلاپ، ملاقات
فَنا = تباھ، برباد
ڪِيَسِ = ٿيس، مان ٿي پيم
فِراقَ = ڏک، جدائي، وڇوڙو
سارِيَمَ = ياد آيم
ٿاڪَ = جايون، اجها، وٿاڻ، گهر، آستان، جهوپا
اوطاقَ = بيٺڪ، ڪچهري گاھ، اوتارو
اُڪَنڍِي = سڪايل

بيت جو پس منظر

~ پنهنجي وطن ٿر جي سکين ستابن مارن لاءِ، اڄ وري ڦٽ اٿلي پيا اٿم.
~ سندن جدائيءَ جَي ڏک ۾ تباھ ٿي وئي آهيان، الائي ڪڏهن ملاقات ٿيندي.
~ اي عمر ! آئون رڳو انهن کي ٿي ياد ڪيان، جن جا ٿر ۾ اجها آهن.
~ گهڻي سڪ محبوب سان ڪچهري ڪرڻ جي لڳي اٿم.

سمجهاڻي

عمر بادشاھ گهڻيئي لالچون ۽ آڇون ڪيون پر، مارئي پنهنجي ملڪ ٿر ۽ مارن جا ڳڻ ڳائيندي رهي. مارئي پنهنجي وطن کي ساريندي چئي ٿي:
اڄ وري ٿر ۽ ماروئڙن کي ياد ڪندي ڇٽل ڦٽ اٿلي پيا اٿم. سندن راهون تڪيندي ملڻ لاءِ بي تاب آهيان، هنن جي وڇوڙي تہ جيءُ جهوري وڌو اٿم.
اي عمر ! مونکي توسان ۽ تُنهِنجَي محل ماڙين سان ڪا دلچسپي ناهي. مان تہ هر گهڙي انهن کي ٿي ساريان جن جا ٿر ۾ ڪکان وان گهر آهن. پنهنجي محبوب کيت سان روح رهاڻيون رچائڻ لاءِ هن دل ۾ ڏاڍي سڪ ۽ اڪير اٿم.

چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____