غزل
ايوب کوسو
هوش نه ٿو هت ڪير سنڀالي
ايوب کوسو
هوش نه ٿو هت ڪير سنڀالي
هُن کي چئجو ڇير سنڀالي
هُن کي چئجو پن ڇڻ آهي
خود کي هيل سوير سنڀالي
ڪنهن جي جرئت هُن جي سامهون
نيڻ جھلي يا پير سنڀالي
هر ڪو ماڻهو زخمي آهي
ڪنهن کي ڪنهن کي ڪير سنڀالي
مورک ماڻهو وکري ويندين
دل ۾ ايڏا وير سنڀالي
پاڻ وياسين اجڙي آخر
دردن جا هي ڍير سنڀالي