TAHIR SINDHI
سينيئر رڪن
هڪ دفعي ٺوڳيءَ، لوڀيءَ کي اچي، چيو ته، ”ادا، مهمان آيا آهن، ڀلائي ڪري ديڳڙو ڏينم.“ ٺوڳيءَ ٻئي ڏينهن ديڳڙي ۾، هڪ ننڍي ديڳڙي وجهي، آني ڏنس. چيائينس ته، ”ادا، تنهنجو ديڳڙو، منهنجي گهر ويامي پيو هو، اها ديڳڙي ڏنائين“.
ٻئي دفعي، ٺوڳيءَ چيس ته، ”ادا اڄ گهڻا مهمان آيا آهن، جيڪي ديڳڙا هجن، سي ڏينم.“ لوڀيءَ ڇا ڪيو، جو گهر جا سڀ ديڳڙا ميڙي سيڙي کڻي ڏنس.
ڪيترا مهينا گذري ويا ته ٺوڳيءَ، لوڀيءَ کي مُنهن به نه ڏيکاريو. هڪ دفعي واٽ پنڌ، ٻئي گڏجي ويا. لوڀيءَ چيس ته، ”ادا، ديڳڙا؟“ چيائين ته، ”ادا، افسوس جو تنهنجا ديڳڙا ته سڀ مري ويا.“ لوڀيءَ چيس ته، ”اهو وري ڪيئن؟“ ٺوڳيءَ چيس ته، ”ادا، جيڪڏهن ديڳڙا ويامندا آهن ته مرندا به آهن“. تنهن تي ڪنهن ٻڌي، ائين چيو.
ٻئي دفعي، ٺوڳيءَ چيس ته، ”ادا اڄ گهڻا مهمان آيا آهن، جيڪي ديڳڙا هجن، سي ڏينم.“ لوڀيءَ ڇا ڪيو، جو گهر جا سڀ ديڳڙا ميڙي سيڙي کڻي ڏنس.
ڪيترا مهينا گذري ويا ته ٺوڳيءَ، لوڀيءَ کي مُنهن به نه ڏيکاريو. هڪ دفعي واٽ پنڌ، ٻئي گڏجي ويا. لوڀيءَ چيس ته، ”ادا، ديڳڙا؟“ چيائين ته، ”ادا، افسوس جو تنهنجا ديڳڙا ته سڀ مري ويا.“ لوڀيءَ چيس ته، ”اهو وري ڪيئن؟“ ٺوڳيءَ چيس ته، ”ادا، جيڪڏهن ديڳڙا ويامندا آهن ته مرندا به آهن“. تنهن تي ڪنهن ٻڌي، ائين چيو.
