جوڙي ويا جيءُ ۾ تح خانو تڙپ جو

[غلام مرتضى ٿهيم]

تون سوا تنها منهنجو مقدر بڻيو آ
خاموشيون سنسانيون ماٺ منظر بڻيو آ

دل آهي درد. يا درد آهن دل ۾
لُڙڪن جو اکين ۾ اڄ سمندر بڻيو آ

قيد ڪري وئي مون کي پيار پنهنجي ۾
غلامي ۾ هِت سڄي عمر گُذر بڻيو آ

خوابن ۾ اچڻ بند ڪيو اوهان جڏهن کان
تڏهن کان اسان جو جيئڻ قهر بڻيو آ

”جوڙي ويا جيءُ ۾ تح خانو تڙپ جو“
سور سزا صدمان سدا ثمر بڻيو آ

اهڙا به ڏئي ويا رشتا اسان کي يادون جا
ڏُک درد مون لئه مرتضيٰ ڏمربڻيو آ
تون سوا تنها منهنجو مقدر بڻيو آ
غلام مرتضى سنڌي​

​