شاهنواز ٽالپر
سينيئر رڪن
مان ڏوئي آن، مان ڏوئي آن،
مون ڪيئي ڀت رڌيا آھن . . .
ھن گھر جي گدلي رڌڻي ۾،
ھيءَ پيڄ جي پاٽِ به ڏوھي آ،
۽ ٻارڙو ڪوئي کچڻيءَ لئه
جي روئي ٿو ته دروھي آ،
ھي ڏوھ نه آھي، ماڻھو لئه،
مون ديڳ جي دلڙي موھي آ‑
مان ڏوئي آن. . .
تو دانگيءَ سان وھنوار رکيو،
مون ھڪ ھٽي سا ٽوڙي آ،
مون بريانيءَ جي خوشبو سان،
ڪئي اڦراٽن جي موڙي آ‑
مان ڏوئي آن. . .
ھيءَ ڳاڙھي چٽڻي مرچن جي،
ھيءَ سائي ڀاڄي مٽرن جي،
مون لاءِ ٻنھي ۾ ڦير نه آ،
دل راس رھي بس جوڳيءَ جي:
ھن گوشت مڇيءَ جي دوکي ۾،
ٿي دال ڳري سڀ ٺوڳيءَ جي‑
مان ڏوئي آن. . . .
جنھن وقت بکن ۾ باھ ٿيل،
انسان گھرن ڏانھن موٽن ٿا،
جنھن وقت ڇَنن ۾ ڳاھ ٿيل
سڀ جوان جنبوڙا جوٽن ٿا،
مان ديڳين کي کڙڪايان ٿي،
سڀ يار ڏندن کي کوٽن ٿا‑
مان ڏوئي آن .. .
مون آزاديءَ جي سئن ھنئي،
مون لاٿا ڍڪڻ ھَنڊين جا،
سي پيٽ ھئا يا پاٽوڙا،
مون ڀڀ ڀريا پرديسن جا:
سڀ داڻو داڻو چونڊن ٿا،
ڪو ڀوڳ ڏسي ھي سيٺين جا‑
مان ڏوئي آن. . .
مون ڏات انوکي آندي آ،
ٿو ڀت وڙھي اڦراٽن سان،
ھر ٻوڙ جي لذت پنھنجي آ،
مٽرن سان، آلو ٽماٽن سان:
ٿو تنھنجو ڀاري پيٽ ڏڪي،
ڪئين دالين جي سُرٻاٽن سان‑
مان ڏوئي آن. . .
تون مون کي باھ ۾ ساڙيندين،
مان توکان مور نه مرڻي آن:
جو سئو سئو ڏوئيون روز گَھڙي،
تنھن ڊکڻ سان مان پرڻي آن:
جا آڌيءَ مانجھيءَ ٻوڙ رڌي،
جا مرڻِي پرڻي ڀت رڌي:
مان ورڻي آن، مان ورڻي آن‑
مان ڏوئي آن، مان ڏوئي آن،
مون ڪيئي ڀت رڌيا آھن!
ھفتيوار ”اعلان حق“ بدين 6.1.1992
مون ڪيئي ڀت رڌيا آھن . . .
ھن گھر جي گدلي رڌڻي ۾،
ھيءَ پيڄ جي پاٽِ به ڏوھي آ،
۽ ٻارڙو ڪوئي کچڻيءَ لئه
جي روئي ٿو ته دروھي آ،
ھي ڏوھ نه آھي، ماڻھو لئه،
مون ديڳ جي دلڙي موھي آ‑
مان ڏوئي آن. . .
تو دانگيءَ سان وھنوار رکيو،
مون ھڪ ھٽي سا ٽوڙي آ،
مون بريانيءَ جي خوشبو سان،
ڪئي اڦراٽن جي موڙي آ‑
مان ڏوئي آن. . .
ھيءَ ڳاڙھي چٽڻي مرچن جي،
ھيءَ سائي ڀاڄي مٽرن جي،
مون لاءِ ٻنھي ۾ ڦير نه آ،
دل راس رھي بس جوڳيءَ جي:
ھن گوشت مڇيءَ جي دوکي ۾،
ٿي دال ڳري سڀ ٺوڳيءَ جي‑
مان ڏوئي آن. . . .
جنھن وقت بکن ۾ باھ ٿيل،
انسان گھرن ڏانھن موٽن ٿا،
جنھن وقت ڇَنن ۾ ڳاھ ٿيل
سڀ جوان جنبوڙا جوٽن ٿا،
مان ديڳين کي کڙڪايان ٿي،
سڀ يار ڏندن کي کوٽن ٿا‑
مان ڏوئي آن .. .
مون آزاديءَ جي سئن ھنئي،
مون لاٿا ڍڪڻ ھَنڊين جا،
سي پيٽ ھئا يا پاٽوڙا،
مون ڀڀ ڀريا پرديسن جا:
سڀ داڻو داڻو چونڊن ٿا،
ڪو ڀوڳ ڏسي ھي سيٺين جا‑
مان ڏوئي آن. . .
مون ڏات انوکي آندي آ،
ٿو ڀت وڙھي اڦراٽن سان،
ھر ٻوڙ جي لذت پنھنجي آ،
مٽرن سان، آلو ٽماٽن سان:
ٿو تنھنجو ڀاري پيٽ ڏڪي،
ڪئين دالين جي سُرٻاٽن سان‑
مان ڏوئي آن. . .
تون مون کي باھ ۾ ساڙيندين،
مان توکان مور نه مرڻي آن:
جو سئو سئو ڏوئيون روز گَھڙي،
تنھن ڊکڻ سان مان پرڻي آن:
جا آڌيءَ مانجھيءَ ٻوڙ رڌي،
جا مرڻِي پرڻي ڀت رڌي:
مان ورڻي آن، مان ورڻي آن‑
مان ڏوئي آن، مان ڏوئي آن،
مون ڪيئي ڀت رڌيا آھن!
ھفتيوار ”اعلان حق“ بدين 6.1.1992
