تيڏي مُک مهتاب ڏيکڻ ڪيتي، ڪدي اُٿ ٻهندا هان ، ڪدي اُٿ ٻهندا هان هي دل وچ سِڪ تيڏي ملڻ دي، مئن جِٿ ٻهندا هان رک سڪ ٻهندا هان، هڪ خوف تيڏِي بدنامي دا، ڪر لبڙي لبڙي وِٿ ٻهندا هان مئن مسڪين تي ڪرم چَ ڪر، ڪُجھه سوچ ته ڪر مئه ڪٿ ٻهندا هان. آهندا هَوِين جند ڇوڙ نه ويسان، هي جيسي دم حياتي، هُڻ سال گذر ڳئي، سهڻا سائين، تو ڪڏهن نه پاتي جھاتي، جي ڇوڙڻا هَوِي دلبر سائين، ته پهلون دل ڪيون لاتي جنهن ڏينهن ڪنون ڌار ٿيون، ڳيون ڇِن ميڏي ڇاتي، جدائي تيڏِي دا سانول سنهڙا، ويسان داغ قبر وچ چاتي. ( دوستو! آخر ۾ شعر جو وراڻو هو ته ” جدائي تيڏِي دا سانول سنهڙا، ويسان داغ قبر وچ چاتي” ، هن جو محبوب چئي ٿو تنهنجي منهنجي ياري ٽُٽڻ جي نه هُئي پر ڪنهن نڀاڳي ماڻهو نظر هنئي آ تڏهن ته ٽُٽي آ، ڇوته سُٺي جوڙي گڏ هوندي آ ته هرڪو ماڻهو چوندو آ ته خدا ڪري ڌار ٿئي يا هِي پاڻ ۾ ڪيئن گڏيا، چئه ٿو) ڪنهن ته نڀاڳي نظر ماري ٽُٽ ڳئي تيڏي ميڏي يارِي. تيڏي اقرار وعدي ڪِتَل هَن، الا! دستگير دي هٿڙي ڏِتل هِن، گڏ رَهسون عمر اسان سارِي. تون اُٿان مئن اِٿان مِلون ڪيوين؟ الا! ڳوڙهي کڙدي نهين کِلون ڪيوين؟ سِر وچ گھتندان ٻيٺان وارِي. الا ڪيڏُون آيا ايھه وڇوڙا؟ الا ٽُٽ ڳِيا ٽِچ بٽڻان دا جوڙا، اڌ وِچ پئه ڳَئي ڌارِي. ڪير موڙي قضا دي قلم ڪُون، الا خوش مولا رکي شل صنم ڪُون، قمبراڻي ڪري ٻيٺا زارِي. آواز : جلال چانڊيو ٻول : انور قمبراڻي
