تون منين نه منين اي بيقدرا، اي جهان ته ميڪون منيسِي، مئن وک وک تي تيڏا ساٿ ڏِتا، اها سڀڪو شاهدي ڏيسِي، جي مئن ڪوڙ مريسان قمبراڻي رب ميڪون اپڻا نه ڪريسي. (تون مڃين نه مڃين اي بيقدرا !، هِيءُ دنيا ته مونکي مڃيندي، مون وِک وِک تي تنهنجو ساٿ ڏِنو، اها شاهدي سڀڪو ڏيندئي، جي مان ڪُوڙ هڻان قمبراڻي، رب مونکي پنهنجو نه ڪندو.) * معصوم دل ميڏي ڪُون ايجها روڳ لا ڳَيون، تڙپا ڳَيون روئا ڳَيون ٻيا ڪيا بچا ڳيون. (معصوم منهنجي دل کي، اهڙو روڳ لائي وئين، تڙپائي وئين، روئاڙي وئين ٻيو ڇا بچائي وئين؟) لوڪان ديان ٽوڪان ته سُڻ، اَهدي پئينِ ڪيا، گھر گَلِ دي وچ تيڏي ميڏي هلندي پئي گلا، غيران دي نظران وچ ميڪون ڪِرا ڳيون. (ماڻهن جون ٽوڪون ته ٻُڌ، چون ٿا ڇا، گهر گهٽي ۾ تنهنجي منهنجي هلي پئي گِلا، غيرن جي نظرن ۾ مونکي ڪيرائي وئين) صدق ٿيوان تيڏي مُسڪڻ تون، تيڏا کِل الاوڻ هڪ پاسي، تيڏي ڏور ميڪون بيتاب ڪِتا، تيڏا بدن هلاوڻ هڪ پاسي، تيڏي گھر ٻاهرون هي تار حويلي، جِٿُون جھاتي پاوڻ هڪ پاسي مئن مسڪين ڪون قيد ڪِتَئِي، تيڏا ظلم هڪ پاسي (گهور وڃان تنهنجي مُرڪڻ تي، تنهنجو کلي ڳالهائڻ ته پري ٿيو تنهنجي سَڳي مونکي بيتاب ڪيو، تنهنجي بُت جِي لوڏ ته پري ٿِي، تنهنجي گهر ٻاهريان آهي وڏي حويلي، جتان جهاتي پائڻ ته پري ٿيو، مون مسڪين کي قيد ڪيئي، تنهنجو ظلم ته پري ٿيو) آباد پيا وسدا اَها ويڙها اُجڙ ڳَيا، جُھر جُھر تيڏِي جھورِي وِچ ميڏا اندر سڙ ڳيا کِلسُون نه ول ڪڏھن يڪا رووڻ سکا ڳَيون. (آباد ۽ وسندڙ هيو ويڙهو اُجڙي ويو، جهُري تنهنجي يادن ۾ منهنجو اندر سڙي ويو، دل کي نه وري يڪو روئڻ سيکاري وئين) مولا دي واسطي جانِي، آوڻ والِي ڪرو، هُڻ حال ميڏي تي رحم کاوڻ والي ڪرو، ايجھا ته ڪِها قصور جو بلڪل ڀُلا ڳيون؟ (مولا جي واسطي جاني، وري موٽڻ واري ڪريو، هاڻ حال منهنجي تي رحم کائڻ واري ڪريو، اهڙو به ڪهڙو قصور ڪيم جو بلڪل ڀلائي ڇڏيئي؟) تئنال رکيم دوستي ٻئي يار ڳَئي وِسر، رووڻ نال پيا واسطا، سينگار ڳَئي وِسر، قمبراڻي ڪون يڪي ڪالي ڪپڙي پَوا ڳَيون. (توساڻ رکيم دوستي ٻيا يار وسري ويا، روئڻ سان پيو واسطو، سينگار وسري ويا، قمبراڻي کي يڪو ڪارا ڪپڙا پارائي وئين) آواز : جلال چانڊيو ٻول : انور قمبراڻي
آباد پيا وسدا اَها ويڙها اُجڙ ڳَيا، جُھر جُھر تيڏِي جھورِي وِچ ميڏا اندر سڙ ڳيا کلسون نه ول ڪڏهن يڪا رووڻ سکا ڳَيون.
