لوڏي ھلي ٿو ٻانھن، منھنجو دلرُبا! جدي ۾ جان محمد چئي، پئجي ويا پڙلاء سونھن تي صفا، مڳي آ محبوب کي. === منھنجي دلبر کي مڳي ڪيڏي نہ آ ھُن سان مُنھنجي دل لڳي ڪيڏي نہ آ ناز ۽ انداز سان نظرون کڻي اک کٻِي مون تي ڀڳي ڪيڏي نہ آ چيلھہ چوٽو ڏِسي ڇاڇا چوان؟ ھُن جي ذلفن ۾ سڳِي ڪيڏي نہ آ درد جو يڪتارو آھي دل اندر تند سُورن جي وَڳِي ڪيڏي نہ آ ھُن اداسيءَ کي ماري پاڻ خُوش دل کسڻ جِي ھِي ٺَڳِي ڪيڏي نہ آ. ==== آواز : جلال چانڊيو شاعر: اميربخش لُنڊ ”اداسي“
اھا مولوي احمد ملاح جي شاعري آھي. آءُ نہ گڏيس پرينءَ کي، تون ٿو لھين سج آءُ جي ڏيانءِ سنيھا، وڃين پرينءَ کي ڏج ھاڻي ڪيچ وڃي چئج، اڄ ويچاري واٽ مُئي __ سج سڄڻ ٻئي آمهون سامهون گلبدن گُل ڪير وَڌ؟ چيلهہ چھبڪ، نڪ نيلوفر، دِيد سُمبل ڪير وڌ؟ ھار پائي ھِير ٺاھي، حُسن جا ھيرا ھزار يار گل، رخسار گل، گلزار گُل، گُل ڪير وڌ؟ (آلاپ دوھيڙي جا) روز ڪُسڻ ڪار اُنھان دِي، جھڙا پرديس تي اکڙيان وڃ لائي پل وچ مردا، پل وچ جيئندا ٻيٺا دم دم دُکڙي کائي ديس اُنھين ديان تانگهان هنديان، او ٻيٺا پنڌ پُڇاوي شاھ جمن سڀ سُور ويندي جڏھان يار ديدار ڪراوي تِرڪڻو تَر ۾ گهڻو، پر ۾ گهڻو ناڻو گهڻو، ملڪ ڏنائين مُلهہ ڪري، مال يا مُلھ ڪير وڌ؟ حسن ڪنھن کي ھيڪڙي ۾، حسن ڪي ڳائن ھزار حسن بابت بيت احمد، بات بُلبل ڪير وڌ؟
