گلقند. جنهن وقت ۾ هر ننڍو وڏو مرد حاجت ضروري پوري ڪرڻ لاءِ صبح سويري اٿي جهنگ ويندو هو. تڏهن جو ذڪر خير آهي. ڪاڪو ٽلو مل به روز صبح جو لوٽو کڻي جھنگ جي خيال سان ٻاهر ويندو هئو .......... پر هرٽئي چوٿين ڏينهن ڦرجي ايندو هئو ...... مائي چيس ميان همت ڌار ڦورن سان وڙه هي لٺ اٿئي ڦيرائجائن چور ڦورو ڀڄي ويندو. ....نتيجو اهو نڪتو جو ڪاڪو وري به ڦرجي آيو ...... مائيء ڪاوڙ مان پڇيس... " مئا لٺ ته هلائين هان." ڪاڪي وراڻيو. " ڀاڳ ڀري هڪڙي هٿ ۾ لوٽو ٻي هٿ ۾ لٺ ..... هاڻي ٻڌاء ته ڪاڪو وڙهي ته ڇا سان وڙهي ....." ڪير پاڻ ڏي نه سمجهي،
