“غزل” جَلادن جَي آڏو نه گردن جُهڪي آ... ساجد سومرو

[صراط بلوچ]

غزل
جَلادن جَي آڏو نه گردن جُهڪي آ
جَهڪي ٿي اسانجي نه ڪا سرڪشي آ
هُو سرمد جي رَتُ سان مُنور ڳليون سڀ؛
ڀِنيءَ جَي بَدن جِي عجب مئڪشي آ
درازا جو مڪتب اسان جي ڪهاڻي؛
انَ - الحق مَستي ؛ انَ - الحق مَڳي آ
لڪيء جي پَهاڙن جا چشما اسان ئي؛
هُو سيوهڻ ۽ سَنُ ئي اسان جي بَٺي آ
اسان آبشارن جا جِهرڻا ازل کان؛
هُو وَيدن جي واڻي اسان ئي چِٽي آ
اسان ٿڌ - بڻجي بَدن ۾ لَهُون ٿا؛
اٺَي جي هَوا ڪا جڏھن ڀي لَٿي آ
سمونڊن کي سانڍي بدن ۾ هلون ٿا:
اسان ئي جزيرن تي ڪئي روشني آ
سَڄيون ڪهڪشائون ڦُٽايون اسان ئي؛
اسان ئي ته کيتي ازل جي ڪئي آ
نه “تون“ جي گنجائش هتي ٿي رهي ڪا
“اسان ئي اسان هُون“ عجب بيخودي آ
پروفيسرساجدسومرو