رڻ پٽ ھُجي تہ ٺيڪ آ، صحرا ھُجي تہ واھ واھ سوڙھين گهٽين ۾ گهُلندي، طوفان ٿو لَڄِي ٿئي درياھ، مينھن، ٻوڏُون، ٻوڙين ڳالھ ٻِي آ. پنھنجي پگهر ۾ ٻُڏندي انسان ٿو لَڄِي ٿئي. دل چوي ٿِي روئجي، دل تي دردن جِي ڄمي وئي ڌُوڙ تنھنکي ڌوئجي، دل چوي ٿي روئجي. دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل تي دردن جي ڄمي وئي ڌُوڙ تنھنکي ڌوئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي ھُو ڳلي لائي نہ لائي پر اسين روئِي ڏِسون ھار ھُو پائي نہ پائي، پر اکين سان ھوئجي. دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل تي دردن جي ڄمي وئي ڌُوڙ تنھنکي ڌوئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي پيار جو اڻکُٽ خزانو صبُر جو تالو ڀَڃِي پيار جو اڻکُٽ خزانو صبُر جو تالو ڀَڃِي رات سارِي لوڪ سارَي کان لڪي پيو روئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل تي دردن جي ڄمي وئي ڌُوڙ تنھنکي ڌوئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي پيار ۾ بِيھي اُڍارڻ، ايئن پرين ٿيندو نہ آ پيار ۾ بِيھي اُڍارڻ، ايئن پرين ٿيندو نہ آ اڄ وجهي پھرين ٻُڪِي اُستاد محبت ڇوئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل تي دردن جي ڄمي وئي ڌُوڙ تنھنکي ڌوئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي دل چوي ٿي روئجي ٻول : استاد بخاري آواز: منظور سخيراڻي
