عاشر امتياز علي
جونيئر رڪن
جدوجهد جي راهه ۾ انسان ڪڏهن پاڻ کي ٽٽل ڏسي ٿو،
ته ڪڏهن تقدير جا هٿ کيس ٻيهر جوڙي مجاهد بڻائين ٿا.
ڪير چوي ته ڏک سزا آهن؟
اهي ته اوندهه ۾ راهه ڏسڻ جو ڏات ڏين ٿا.
“لاٽُ لڪ م وساري، ڏُکا ڏور کڻي،
ڦٽا ٿي به اُڀرَيا، جبل جيئن ڇني.
جنهن تي وقت وساري نه سگهيو — سو ڪڏهن به جهني.”
ڪجهه ماڻھو گلن جي باغ ۾ هلن ٿا،
ته ڪجهه ٽڪرائن ٿا، ڪرن ٿا، پر ٿڪجن نٿا.
وقت جي تلوار جڏهن روحن کي ڇني ٿي،
ته دل مان نروار ٿين ٿا اھي ماڻهو،
جي تاريخ ۾ نوان سُرَ لکن ٿا.
“جيئي تن سُڪو ٿي، جن تي ساهه سُوکيو،
سارا ماڻھو ستا، پر هو دردن ۾ ڏٺو،
طوفانن ۾ پلجي، آخر ساحل رکيو.”
زندگي جڏهن سختي ڏئي ٿي،
ته اصل ۾ توکي تيار ڪري ٿي—
اُهو تيار ٿيڻ ئي ته بادشاهيءَ جو پهريون قدم هوندو آه:
تقدير جو ڌڪ سزا ناهي،
اها رب جي ورهاڱي ۾ لڪيل وڏي منصب جي تربيت آهي.
جنهن کي جدوجهد چڀي ٿي،
اُهو ئي وقت اچي شاهوڪار بڻجي ٿو—
دلن جو، لفظن جو، ۽ دنيا جو.
ته ڪڏهن تقدير جا هٿ کيس ٻيهر جوڙي مجاهد بڻائين ٿا.
ڪير چوي ته ڏک سزا آهن؟
اهي ته اوندهه ۾ راهه ڏسڻ جو ڏات ڏين ٿا.
“لاٽُ لڪ م وساري، ڏُکا ڏور کڻي،
ڦٽا ٿي به اُڀرَيا، جبل جيئن ڇني.
جنهن تي وقت وساري نه سگهيو — سو ڪڏهن به جهني.”
ڪجهه ماڻھو گلن جي باغ ۾ هلن ٿا،
ته ڪجهه ٽڪرائن ٿا، ڪرن ٿا، پر ٿڪجن نٿا.
وقت جي تلوار جڏهن روحن کي ڇني ٿي،
ته دل مان نروار ٿين ٿا اھي ماڻهو،
جي تاريخ ۾ نوان سُرَ لکن ٿا.
“جيئي تن سُڪو ٿي، جن تي ساهه سُوکيو،
سارا ماڻھو ستا، پر هو دردن ۾ ڏٺو،
طوفانن ۾ پلجي، آخر ساحل رکيو.”
زندگي جڏهن سختي ڏئي ٿي،
ته اصل ۾ توکي تيار ڪري ٿي—
اُهو تيار ٿيڻ ئي ته بادشاهيءَ جو پهريون قدم هوندو آه:
تقدير جو ڌڪ سزا ناهي،
اها رب جي ورهاڱي ۾ لڪيل وڏي منصب جي تربيت آهي.
جنهن کي جدوجهد چڀي ٿي،
اُهو ئي وقت اچي شاهوڪار بڻجي ٿو—
دلن جو، لفظن جو، ۽ دنيا جو.