اڃان تائين سنڌ ساريءَ ۾ کُليو قتلام جاري هو ڪُڇڻ وارا ڪُسن پيا هت مڃيو سين سچ ڏوهاري هو مٿان اک آسمانن جي رکيل هن سنڌ تي ڇو هئي حقن جي جنگ وڙهندڙ سنڌ جي هر جند تي ڇو هئي گهريون توکان هيون مالڪ اُهي برسات جون بوندون ته جن سان سنڌ ڌرتيءَ تي ٽڙن هٻڪار جون مرڪون گهريون توکان هيو سنڌوءَ جي سيرا بيءَ سنديون موجون فصل آباد ٿين خوشحال ٿين هن سنڌ جا ماڻهون منهنجا مالڪ هي منهنجي سنڌ نذرِ بد دعا ٿي ويئي يا مون ۽ سنڌ جي ماڻهن کان آهي ڪا خطا ٿي ويئي هتي مهراڻ جي موجن ۾ نياپا موت جا آهن مان ڪيئن برداشت ڪيان مرڪون جياپا موت جا آهن اهي نينگر ننڍا گهٽين ۾ ڪلهه جي راند رمندا هئا سڀاڳي رات ۾ بي خوف امڙيءَ هنج سمهندا هئا انهن امڙن جو اکڙيون پنهجي ٻچڙن ڪاڻ ترسن ٿيون هنجون خالي ڏسي امڙن، دليون پهنجن جون تڙپن ٿيون اجها ڪمزور ڪچڙا ويا لڙهي سيلاب پاڻيءَ ۾ بچيو ڪجهه بي نه آ "درويش" مارُن جي ڪهاڻيءَ ۾ سهڻ جي سگهه ناهي، هاڻي بس مجبور ٿي پيا هيون اي مالڪ ٻاجهه ڪر پهنجِي، اجهن جيان چُور ٿي پيا هيون. ۔ Check out my SWF file
جواب: سنڌ جي سدا تمام سهڻن ۽ حساس جذبن جو اظهار، پنهنجي قوم سان پيار ۾ رب جي بارگاهه ۾ ڪيل هڪ بهترين التجا ۔۔۔ سهڻن لفظن، سهڻن ۽ سچن جذبن سان اڄ جي حالتن تي چيل هڪ سهڻو گيت ۔۔۔ واڳ ڌڻيءَ وس آءُ ڪا پاڻ وهيڻي ۔۔۔ سنڌ جي محبت ۾ اکين مان ڳوڙها ڳاڙيندڙ انسان آباد هجن شاد هجن ۔۔۔ جيئو درويش ۔۔۔ منهنجا مالڪ هي منهنجي سنڌ نذرِ بد دعا ٿي ويئي يا مون ۽ سنڌ جي ماڻهن کان آهي ڪا خطا ٿي ويئي
جواب: سنڌ جي سدا ^^ هن درويش جي لا دعا ڪرڻ جي مهرباني۔ ^^ محترم نثار ابڙو صاحب اوهانجي سرپرستي جو شفقت ڀريو هٿ مٿي تي رهيو ته انشا الله شاعري ۾ بهتري ايندا۔
جواب: سنڌ جي سدا محترم عمران درويش سومرا شال سدائين جُڙيو هُجين، سنڌي نظم جي پُراڻي فارميٽ ۾ تنهنجو لکيل هِي نظم پڙهيوسين، تمام سُٺو لڳو، دريا شاهه لا دُعا لکندا وياسين ، دُعا پڙهندا وياسين، دُعا گهرندا وياسين، پر دادلو دريا شاهه سنڌين جي لکيل هر دُعا کي ، سنڌين جي پڙهيل هر دُعا کي ۽ سنڌين جي گهريل هر دُعا کي دغا پڙهندو ويو، نتيجي ۾ سالن جي سُڪل ٺوٺ دريا جي هنج هاڻي اهڙي ته سائي ٿِي آهي جو سنڌو دريا پنهنجي هنج جي ساواڻ کي سنڌ جي سپوتن کي مُرڪن بدران لڙڪن جا تحفا ڏئي صدين جي اُڃ کي ائين ختم ڪري رهيو آهي۔ دوستو ساري سنڌ سلامت جا ساٿيو، اسان جو عمران درويش سومرو نه صرف هڪڙو بهترين ليکڪ آهي پر دانشوري جي رنگ ۾ رنڱيل هڪڙو سُٺو شاعر ڀي آهي، شاعر اهو جو سمي جِي ڌارا کي ماحول سان ساٿ ساٿ کڻي هلي، ادا عمران درويش سومرو ۾ خوبصورت ڳالهه به اتم اها به موجود آهي جو هُو سنڌي ڊيزائنر به آهي ، لکين کيرون ، شاباسون ۽ دُعائون ادا عمران درويش سومرو لا شال نت نت جوانيون ماڻِي ۽ پنهنجي پيارن سان سدائين خوش هُجي آباد هُجي ۽ شاد هُجي (آمين ثم آمين)
جواب: سنڌ جي سدا سائين نثار ناز صاحب ؛ هن ناچيز مٽي جي مجسمي جي ايتري اعلى لفظن ۾ تعريف ڪرڻ جا لک ٿورا۔۔۔ سائين منهنجا ؛ آ قلم تي ڪرم رب جو، ڪاغذ ته رهيو ڪورو ناچيز آ هر انسان، جيسين رب نه ڪري ٿورو اوهان جي اهڙن دل وارين دعائن جو ساٿ رهيو ته انشا الله مالڪ به مهربان ٿي پوندو ۽ جڏ هن مالڪ مهربان ٿيندو آهي ته، هر ڪم آسان ٿي ويندو آهي۔۔۔ سکيو رهين سپرين، ڏکيو ڏسين نه ڏينهن۔ رحمت وسئي رب جي ، جيئن سانوڻ وسي مينهن ادا همانگير اوهان دوستن جون دعائون رڳو گڏ هجن پو ڏس ته مالڪ ڪيئن ٿو سڻائي ڪري۔۔۔ دعا ۾ ياد۔ ڀا الله سائين ٻاجهه ڪري نه ته انسان ته صفا اٻوجهه آ۔ دعا ۾ ياد
جواب: سنڌ جي سدا درويش۔۔۔ آئون سدائين سنڌو جو ساهه گهٽڻ وارين شخصيتن سان نفرت جي بو ڀريل الفاط اڪاري سنڌو جي شان ۾ گستاخي جون شڪايتون ڪندو هئس، جڏهن ڄامشور جي پل تان لنگهڻ ٿيندو هو ۽ سنڌو جي پيٽ تان اڏامندڙ واري کي چمندو هئس ته نيڻ آلا ٿي پوندا هئا۔۔۔ ها۔۔۔ اڄ جڏهن مهراڻ جي موجن ۾ رڳو ڏک جو ڏاج ڏٺم تڏهن به نيڻ آلا ٿي ويا۔۔۔۔ مون ائين محسوس ڪيو ته سنڌو منهجي لفظن تان ناراض ٿي سڄي سنڌ کي ٻوڙڻ چاهي ٿو، پر همت ڪيم ۽ اهي سمورا وهم ختم ڪري سنڌو جي ڪنڌي تي ويهي کانئس التجا ڪئي۔۔ سنڌو، تون ڪالهه خالي هئين، تنهنجي پيٽ مان اڏامندڙ واري کي به مان چمندو هيم، تنهنجي پيٽ ۾ پاڻي ڦڙي لا ڳوڙها وهائي سڪل واري کي ٿورو آلو ڪندو هيم، اي سنڌو، ته تون ڇو اڄ پنهنجي سنڌ سان ناراض آهين، اي سنڌو ڇو ستايل آهين اسان تهنجي لا پر ۾ پڇائون پئي ڪيون۔۔۔۔۔۔۔ درويش جي لفظن سان
