غزل
دروازو کليل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
سڀ لوڪ سمهيل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
چنڊ رات چٽي آهي ، ڪڪريون به وسي هليون
هر بات بڻيل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
پن کڙڪيو هوا تي ڪو ، يا سانت ڀريو سڏڪو
ڪو روح رليل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
دل خام خياليء ۾ ، اکين کي ڌتاري پئي
هيء ان تي هريل آهي، ، من ڪوئي اچي نڪري
هن وقت جي پيالي ۾ ، مڌ پنهنجي حياتي جو
باقي ڪو بچيل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
هن برھ جي بستيء ۾ ، “ شمشير ” جيهو جوڳي
ڪجه ڏينهن ٽڪيل آهي ، من ڪوئي اچي نڪري
