غزل . مجيب سنڌي تنهنجي من ۾ مير ڇو آئيائين اچانڪ ڦير ڇو آئي آئون گمانن ۾ ويڙهيل هانسونهن ڪري آ دير ڇو آئي سڀني جا هيئن هوش اڏي وياگوري پائي ڇير ڇو آئي روشن رشتن جي هئي دنياآهي کڻي انڌير ڇو آئي مجيب سپنن ۾ ٿو سوچيتوکان ننڊ بغير ڇو آئي
سڀني جا هيئن هوش اڏي ويا گوري پائي ڇير ڇو آئي واهه واهه ۔۔۔ تمام خوبصورت شاعري ۔۔۔۔۔۔ اهڙي حالتن ۾ اسان جهڙن جا هوش ته ضرور اڏندا۔