جو ڏيهُه ڏاڏاڻِئا آئِيو، پَيرَين تِهِ پُئان
سانگائِتُوءَ سَيدُ چَي، سَندِيُون چِتَ چُئان
هِتَي تان نه هُئان، حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي
سُرُ مارُئِي
ڏَيھُ = وطن، ملڪ
ڏاڏاڻِئا = ڏاڏاڻن جي، اباڻن جي
تِهِ = تنهن
پُئان = پونديس
سانگائِتُوءَ = سانگائتو، سڱ وارو، مڙس
سَندِيُون چِتُ چُئان = دل جا احوال اوريان
هُئان = هجان، ترسان، رهان
حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي = هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت، گهڙي، پل بہ
بيت جو پس منظر
~ اباڻن جَي ملڪ جو ڪو ماڻهو آيو تہ سندس پيرين پونديس.
~ پنهنجي مڙس سان شڪايتون ۽ دل جا احوال اورينديس.
~ هڪ گهڙي بہ هتي نہ رهنديس، پنهنجي ملڪ وينديس
سمجهاڻي
مارئيءَ کي عمر جي قيد ۾ رهندي ڪافي عرصو لنگهي ويو آهي، پر ڪير ملڻ ڪونہ آيو آهي. مارئيءَ کي اباڻن جي، سهيلين جي ۽ پنهنجي محبوب جي سڪ ۽ اڪير ڏاڍو تڙپائي ٿي. تڏهن مارئي چئي ٿي :
منهنجي اباڻن جَي ملڪ ٿر مان جيڪر ڪو ماڻهون اچي تہ سندس پيرين پونديس، ايلاز ڪنديس ۽ منٿون ڪنديس تہ مونکي پاڻ سان وٺي هلو. پر جيڪڏهن منهنجي سار لهڻ منهنجو محبوب مڙس اچي تہ ساڻس دل جا احوال اوريان، شڪايتون ڪيان، ميارون ۽ ڏوراپا ڏيان تہ توهان ڪا سار ناهي لڌي. عمر جي ڪوٽ ۾ هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت بہ نہ ترسان، هڪ گهڙي ۽ هڪ پل نہ رهان ۽ ساڻس گڏ پنهنجي ملڪ ٿر هلي وڃان.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____