اچو ماني کائو۔

[مست]

جواب: اچو ماني کائو۔

اڙي ادا وڏا۔ اهو موسمي ٻٽيڙي وارو حال احوال ڏئي ڪيڏانهن ٿو وڃين۔۔۔۔ اڙي مست جهلينس ته ادي کي۔۔۔۔

ها ادا هاڻي ڏي احوال، مطبل دعوت منهنجي پئي نه۔۔۔۔۔۔ خيئر هاڻي ڀاڄائي کي به توهان مڃائو ڪٿي ايئن نه ٿيوَ جو سنگت جي دعوت جي ڪري پيڪين هلي وڃيوَ۔۔۔۔۔۔ ابا توهان وڃو ڀل۔۔۔۔ مونکي به ڦڪيون وٺڻيون آهن،۔۔۔۔۔۔

عبدوُ به آيو هو۔۔۔۔ مڙئي حوال ڪٽي گُم ٿي ويو۔ ايئن پيو ڳالهائي ڪاٽن جو وڳو پائي ڄڻ اسان ڪڏهن بوسڪي جا پٽڪا پاتا ئي ڪونه آهن۔۔۔ اهو پنڊي مان پيروڌائي تان لٿل سٿل ڪپڙا وٺي هتي وري چڱو مڙس ٿو ڪوٺرائي۔۔۔۔۔ مون به اسلام آباد ۽ راولپنڊي جي گهٽي گهٽي گهُمي آهي ها۔۔۔۔۔

پوليس کي سڀ خبر آهي، ڇا جي لاءِ گهٽيون گهميون آهين۔۔۔ نيڪ مائي نيڪ بابا واري صدا هڻڻ ويو هئين نه۔۔۔

 

[رنجيت]

جواب: اچو ماني کائو۔

مست ير مولائي آهيو۔۔۔۔۔ اهي ڪم نه ڪنداسي ٻيو باقي اسان ڪو اتي آصف زرداري‌سان ملڻ ويا هئاسي۔۔۔
ڇڏ ير

 

[مست]

مست ير مولائي آهيو۔۔۔۔۔ اهي ڪم نه ڪنداسي ٻيو باقي اسان ڪو اتي آصف زرداري‌سان ملڻ ويا هئاسي۔۔۔

ڇڏ ير۔۔۔۔ پنهنجي خاص مريد سان به نه ملي سگهئين۔۔ هل ڙي ڪرسي وارا تنهنجي لئي۔۔

 

[عبدالوهاب]

جواب: اچو ماني کائو۔

سائين مون جا توهان لا۽ ته هي ناشتو آهي باقي مانجهاندي جو انتظام ٻيهر ڪبو ،
اڙي چريا سائين آهي نه تون اصل پرواهه نه ڪر ، مانجهاندو به اهڙو ئي هوندو

سدائين گڏ

فقير انهي ۾ ڪوئي شڪ ناهي ته سائين جي دل وڏي آهي، پر اڳيان به ته مستن ۽‌ فقيرن جا گودڙين کان وڏا پيٽ‌ آهن، منهنجي خيال جيڪڏهن توهان جهڙا مهمان ته، ميزبانن جو به الله۔

 

[عبدالوهاب]

جواب: اچو ماني کائو۔

سائين قبلا توهان فقير لا۽ اصل اهڙو ارينجمينٽ ڪيو آهي جو توهان کي جواب ڏيڻ جو ته سوال ئي پيدا ناهي

هاڻي ڇڏيو انتظار کي اچو ته بسم الله ڪيونس

ائين نه ٿئي جو رنجيت ۽ مست اچي پهچن
اهڙي دعوت کارائڻ لا۽ مهرباني

سدائين گڏ

مون چيو نه ته فقيرن جا پيٽ‌ نه پر گودڙيون آهن، هل ڙي فقير اڪيلو کائيندين۔۔
"هونءَ پاڻ ۾ ڀائر آهيون پر کائڻ مهل کنگهون ڪونه"

 

[عبدالوهاب]

جواب: اچو ماني کائو۔

ابا مست اهو ته سڀ ٺيڪ آهي پر اهو توکي هتي ڏيڻ جڳائي ڪونه پيو۔ ڏسين به ٿو مٿان فقير ويٺو آهي۔ هڙ ئي هلي ويندي۔۔۔۔ بيدو ته چٽ ڪندو اصلي ٿانوَ به کڻي ويندو۔ ٿوڙو رحم ڪر بابلا۔۔۔

هرُ ته ويو پر هر وارو به ويو۔ رنجيت اصل واهه جي ڳالهه ڪئي اٿئ۔ آخر مٿان به فقيرن جو به استاد آهي گهٽ نه آهي۔

 

[عبدالوهاب]

جواب: اچو ماني کائو۔

اڙي ادا وڏا۔ اهو موسمي ٻٽيڙي وارو حال احوال ڏئي ڪيڏانهن ٿو وڃين۔۔۔۔ اڙي مست جهلينس ته ادي کي۔۔۔۔

ها ادا هاڻي ڏي احوال، مطبل دعوت منهنجي پئي نه۔۔۔۔۔۔ خيئر هاڻي ڀاڄائي کي به توهان مڃائو ڪٿي ايئن نه ٿيوَ جو سنگت جي دعوت جي ڪري پيڪين هلي وڃيوَ۔۔۔۔۔۔ ابا توهان وڃو ڀل۔۔۔۔ مونکي به ڦڪيون وٺڻيون آهن،۔۔۔۔۔۔

عبدوُ به آيو هو۔۔۔۔ مڙئي حوال ڪٽي گُم ٿي ويو۔ ايئن پيو ڳالهائي ڪاٽن جو وڳو پائي ڄڻ اسان ڪڏهن بوسڪي جا پٽڪا پاتا ئي ڪونه آهن۔۔۔ اهو پنڊي مان پيروڌائي تان لٿل سٿل ڪپڙا وٺي هتي وري چڱو مڙس ٿو ڪوٺرائي۔۔۔۔۔ مون به اسلام آباد ۽ راولپنڊي جي گهٽي گهٽي گهُمي آهي ها۔۔۔۔۔

مٺڙا جڏهن ٿئين فقير ته گهٽيون ڇو نه گهمندين، اسلام آباد ۽‌پنڊيءَ مان گهڻو ڪمايو اٿئي۔ مونکي پڪ آهي ڇو جو هتي فقيرن جا ڪروڙين روپيا معاف ڪر جي ڪري ٻڏيا پيا آهن، پر سائين توهان بهي تهي بمبئي جا فقير آهيو، خيرات ڏي يا کيسو چَٽُ

 

[رنجيت]

جواب: اچو ماني کائو۔

مٺڙي جڏهن ٿئين فقير ته گهٽيون ڇو نه گهمندين، اسلام آباد ۽‌پنڊيءَ مان گهڻو ڪمايو اٿئي۔ مونکي پڪ آهي ڇو جو هتي فقيرن جا ڪروڙين روپيا معاف ڪر جي ڪري ٻڏيا پيا آهن، پر سائين توهان بهي تهي بمبئي جا فقير آهيو، خيرات ڏي يا کيسو چَٽُ

ها ابا ڏاڍو لڳو آهين مٺا۔۔۔۔۔ بس ايترو ڪمايو جو پاڻ واري کوکڙي پار کان موڻابائو تائين پهچي ويس۔ ٻيو وري توهان سنگت جون دعائون به گڏ هيون۔ پر ير اهي انڊين سفارتخاني وارا نڀاڳا ويزا ئي ڪونه پيا ڏين۔۔ چون پيا ته فقيرن کي ويزا ڪيئن ملندي۔۔ مان چيومان ته ادا توهان ڇا توهان جا پيئر به ويزا ڏيندا۔ مون وٽ به لڪيل چاهت جو لڪيل تير آهي۔۔۔ سڀ سوچ ۾ پئجي ويا۔۔۔ سوچڻ لڳا ته الائي ڪهڙو تير آهي اهو وري۔ سو مڙئي 15 روپيا فيس وٺي چيائون ته 15 ڏينهنن کان پو‌اچجان۔۔۔

پر ابا اها ڳالهه سمجهه ۾ نه ٿي اچي ته گذريل سال کان تنهنجي اها لڪيل چاهت ظاهر ڪونه ٿي آهي۔۔ ڪٿي بيمار ته ڪونه آهي نه اگر ايئن آهي حڪيم محمد يوسف کي چئونس۔۔۔۔ اهڙيون ڦڪيون ڏيندئي جو ڦڪي اندر دم (چاهت) ٻاهر۔۔۔۔۔

 

[عبدالوهاب]

جواب: اچو ماني کائو۔

ها ابا ڏاڍو لڳو آهين مٺا۔۔۔۔۔ بس ايترو ڪمايو جو پاڻ واري کوکڙي پار کان موڻابائو تائين پهچي ويس۔ ٻيو وري توهان سنگت جون دعائون به گڏ هيون۔ پر ير اهي انڊين سفارتخاني وارا نڀاڳا ويزا ئي ڪونه پيا ڏين۔۔ چون پيا ته فقيرن کي ويزا ڪيئن ملندي۔۔ مان چيومان ته ادا توهان ڇا توهان جا پيئر به ويزا ڏيندا۔ مون وٽ به لڪيل چاهت جو لڪيل تير آهي۔۔۔ سڀ سوچ ۾ پئجي ويا۔۔۔ سوچڻ لڳا ته الائي ڪهڙو تير آهي اهو وري۔ سو مڙئي 15 روپيا فيس وٺي چيائون ته 15 ڏينهنن کان پو‌اچجان۔۔۔

پر ابا اها ڳالهه سمجهه ۾ نه ٿي اچي ته گذريل سال کان تنهنجي اها لڪيل چاهت ظاهر ڪونه ٿي آهي۔۔ ڪٿي بيمار ته ڪونه آهي نه اگر ايئن آهي حڪيم محمد يوسف کي چئونس۔۔۔۔ اهڙيون ڦڪيون ڏيندئي جو ڦڪي اندر دم (چاهت) ٻاهر۔۔۔۔۔

نه مٺا ائين ڪڏهن نه ڪجانءِ " ڀت جي آسري درياء‌۾ ڪڏهن نه گهرجانءِ" پوءِ ته دڙو دمب ٿي ويندءُ، ادا اها لڪيل چاهت، لڪيل رهي ته ڀلو جي ٻاهر نڪتي، ته توهان جي پهچ کان ئي هلياوينداسين، دلبر جي ديس تي، پرين کان پري۔