Rabel Napar Sindhi طرفان موجوده مواد

پڪيءَ وهيءَ جي ڏاڪي تي رسيل ڪو جوان مرد ائين ڏسجي ڄڻ هو سڀڪجهه وڃائي ويٺو آهي مائٽ، دوست، زندگيءَ جو ذوق ۽ چاهه ۽ هن جي اکين مان هن جي فقط بي خيالي ۽ بيزاري بکي رهي هجي. پنهنجي جسماني سالميت ۾ ئي هن کي ڪو ڀروسو نه رهيو هجي ۽ هن جي وجود مان اندروني هڪ بي وقتي ٿڪاوٽ پئي ڏسجي. ڄڻ پرانهين ڪنهن دس...

هڪ سپني جي ساڀيان خاطر * هڪ سپنو ! جنهن جي ساڀيا خاطر، پنهنجي نيڻ جي صليبن تي ٽنگيل، سوين سپنن کي گُهٽا ڏئي اسان ماريو آ، اهو سپنو ! سهاڳ رات جي جوڙي جيان، ٻهڪيل ٻهڪيل. سهاڳ رات جي مينديءَ جيان خوشبوءِ خوشبو، سهاڳ رات جي ڳيچن جيان، سادو، سادو. سهاڳ رات جي لمحن جيان، جاڳيل، جاڳيل،...

جنگ جو طبل ...... مياڻ جي سُتل تلوار مٿان ڏيئو جاڳي رهيو آهي ڌرتيءَ کان حفاظتن جا سمورا حق وڃائجڻ لڳا آهن محاذ تان هٽي ويل سپهہ سالار لذت لڱن مان مڌ جهڙا پيالا پي جسم جي بستر تي مدهوشيون ماڻي رهيو آ سالن کان خيمي جي در تي بيٺل سپاهي جنگ جون سڀئي مشقون مارائي چڪو آ ڌرتي ڌارين جي لتاڙ هيٺان پنهنجا...

ڪراچيءَ جي روڊن تي رلندي ڌاري بولي ڳالهائيندڙ محبوبہ فخريہ انداز ۾ چيو : ڏس! منهنجي علائقي جا نوان روڊ رستا ، صفائي ۽ خوشحالي . . . . تنهنجي علائقي ۾ ائين ڇو نہ آهي !؟ بدحواس ٿي وراڻيومانس : تنهنجي ناني به ايم اي پاس آهي ، ۽ منهنجي ننڍڙي ڀيڻ کي اڄ بہ اسڪول نٿو وڃڻ ڏنو وڃي . عباس ڪوريجو

پاڙي جي ملان تمام چڱيءَ ريت وتايي فقير کي هدايت ڪئي، مسلمانن کي نماز پڙهڻ گهرجي، جيڪو نماز نٿو پڙهي، سو مسلمان ئي ناهي ، اُٿي هلي نماز پڙھ . وتايو ساڻس گڏجي نماز پڙهڻ ويو ، اڃا فرض جوٽيائون تہ پٺيان واڪو ٿيو تہ ” وتايا ڪٿي آهين ؟ ڊوڙي آءٌ تنهنجي گهر جي لوڙهي کي باهہ لڳي ويئي آهي. اهو آواز ٻڌي...

هڪڙي ماڻهوءَ چيو ، وتايا الله سائين بي نياز آهي ، تو ساڻس مسخريون ۽ حُجتون ٿو ڪرين، ڏينهن قيام ابتو ڪري ٽنگيندءِ، وتايي فقير چيو هڪ سنئين سڌي ماڻهوءَ کي ابتو ڪري ٽنگڻ بہ مسخري آهي

هي ڪائنات سمجهيو مومل جي ڪاڪ آهي هت حسين، پيار، دوکو هر جاءِ آ هيڪاندو بخاري

سپنن جي سڃ : صبح جي ڳالھ عورت : عورت بيوفا دغاباز ۽ مڪار آهي آشا خاموش، اداس وياڪل، خاموش ڇو آهين ؟ جواب ڏي منهنجي سوال جو جواب ڏي آشا اکين ۾ الڪو: چپ تڙپيس، ڦڙڪيس منهنجي مجبوري بہ ڏس شامو مجبوري: هون ( مان تنهنجي لاءِ سڀ ڪجھ ڇڏي آهيو آهيان، سب ڪجھ ٺڪرائي آهيو آهيان. تون مرد آهين شامو، تنهنجي...

ڪنهن بزرگ مون کان پڇيو : ڪهڙو سبب آهي جو اڄ تائين سچل جي عظمت کان انڪار ڪيو ويو آهي ؟ مون کيس جواب ڏنو “ اهو مُلو جنهن ٻہ سئو سال اڳ سچل جي مخالفت ڪئي هئي ۽ مٿس ڪفر جي فتويٰ ڏني هئي، سو مُلو مئو ناهي، اهو مُلو جيئرو آهي، هن هر دور ۾ سچ جي مخالفت ڪئي آهي، هن هر دور ۾ منصور، سرمد ، سچل تي پابنديون...

مون جڏهن لطيف گهوٽ کي جڏهن جلاوطن ٿيڻ لاءِ سفر جو سامان ٻڌندي ڏٺو، تڏهن چيم “ تو مٿان مُلڪ مڙيوئي گهوريان، تون سنڌ ڇڏي ڪيڏانهن ٿو وڃين ؟ لطيف سائين وراڻيو : اڄ پڻ وايون ڪن، وڻجارا وڃڻ جون اٺئي پهراٿن، سعيو ڪنهن سفر جو، سائينءَ کي عرض ڪيم “ توکانسواءِ ننگر ۽ ناڙيون، بندر ۽ بازاريون سڃا ٿي ويندا “...

زهره : گهڙي کن خيالن ۾ گم رهڻ کانپوءِ عجيب سوال پڇيائين ، تون ڪنهن سان محبت تہ نہ ڪندو آهين ؟ مون سندس اکين ۾ نهاريو چيم ها تہ پوءِ شايد سڄي سڄي رات ان عورت جي ياد ۾ جاڳندو آهين؟ ڪنهن حد تائين هوءَ بہ توسان محبت ڪندي آهي ؟ چئي نٿو سگهان هوءَ ڪنهن ٻئي مرد سان محبت ڪندي آهي ؟ شايد اهو تہ ڪو جواب...

اڙي عشق تو وٽ وري پيو اچان، خودڪشي، زندگيءَ کان پري آ اڃان، جڏهين ڀي تو هٿ مان آ هٿڙو ڪڍيو، هٿن جي لڪيرن سان ورچيو پوان، اوهان جي اکين ۾ ڪي ارغون هئا، اسان جي هئي دل سنڌ ڌرتيءَ جيان، جن جي قسمت ۾ دوزخ ڌُريان ئي لکيو، او خدا ڪيئين توکي چوان مهربان ؟ او سقراط هڪ سُرڪ جي ها ڀرين، زندگيءَ جي زهر...

جسم تان لباس تو لهي، جيئن هڏن تان ماس ٿو لهي، چپ چڙهن پيا چپن مٿان خوف ۽ حراس ٿو لهي، لُڙڪ ٿا لهن شناس جا، دل تان بي شناس ٿو لهي، رنگ رنگ جو نمائشون، ڪنوار جو لباس ٿو لهي، ائين لهي ويو سرير ۾، دل ۾ جيئن قياس ٿو لهي، ڪنوارين ۾ واس ٿو لهي، هٿ حور جا وڃي وفا، عرش تان گلاس ٿو لهي . وفا ناٿن شاھ

هن سمجهيو هوندو تہ مون دردن کي برداشت ڪرڻ سکي ورتو آ، پر سچ اهو آ تہ خاموشي ئي ماتم جو اصل روپ ٿيندي آ امر جليل

جن انسانن جو ٻين تي وس نہ هلندو آهي سي پاڻ کي خيالن جي صليب تي لٽڪائي ڇڏيندا آهن امر جليل