ضمانتن واري جهنگ ۾ ٽنگيل ”تلاش گمشدگيءَ“ وارو اشتهار
سومر 2 جنوري 2006ع
پاڪستان کي رضاڪارانه طور جن پرڳڻن ”وفاق“ طور قبول ڪيو آهي. انهيءَ شادي خانه آباديءَ کي ڪنهن به پرڳڻي ”خانه بربادي“ جي روپ ۾ ڪڏهن به قبول ڪو نه ڪيو هوندو، پر ساٺيڪو سالن کان اهو رضاڪارانه معاهدو بار بار پنهنجيون معنائون ۽ ”مطاليب“ لاٽونءَ ڙي جي ڦيرين گهيرين جيان نهايت تيز رفتاريءَ تبديل ڪندو پئي رهيو آهي. اوڀر پاڪستان گڏ هيو ته کيس به ”گردن توڙ دينگي - هاٿ مروڙ دينگي- آنکين نڪال دين گي-“ جا داٻا دڙڪا ڏنا ويا ۽ هاڻ ڪوهلو، ڪشمور ۽ ڪارونجهر انهيءَ داٻ دڙڪي جا مخاطب آهن. ماضيءَ جون ڪٿائون ڪجهه ڪجهه پاڻ سدائين پڙهندا پئي رهيا آهيون، پر حال جون ٽي حقيقتون ”هوڏي پريتم“ واريءَ اُڇل ڪود کي اڇو اُجرو بڻائي دنيا اڳيان پيش ڪرڻ ۾ ڪامياب ويون آهن. اي اين جي عباسيءَ واري فني ڪاميٽيءَ مان ڪالاباغي ڪٽنب کي وڏيون اُميدون هيون. سال ٻه اها ڪاميٽي رپورٽ مرتب ڪرڻ تي محنت ڪندي رهي. هاڻ جڏهن رپورٽ پڌري ٿي آهي ته ڪاميٽيءَ جي ڪل ڪائنات پيئي چوي ته، ڪالاباغ ڊيم جي تعمير (سنڌ پنجاب تڪرار وارين صدين تي محيط اڻ نبيريل ڳالهين جي تناظر ۾) ناجائز آهي. پر اشفاق محمود پيو چوي ته، نه نه...ڪاميٽيءَ ڪالاباغ ڊيم جي حق ۾ فيصلو ڏنو آهي. ڌڻي سائينءَ، سلامت رکي تنوير عباسيءَ جي ڀاءُ کي، جنهن حڪومتي ترجمان جي غلط بيانيءَ کي ٿڏي تي غلط قرار ڏنو ۽ چئي ڏنائين ته اسان تي پرايا خيال مسلط نه ڪريو ۽ اها ڳالهه ڪريو، جيڪا اسان ”محنتِ شاقه“ سان مرتب ڪري پيش ڪئي آهي. رپورٽ جي اڃا مس به ڪا نه سڪي هئي ته همراهن اوٽ پٽانگ آکڻ شروع ڪري ڏنو. مٿان وري نثار ميمڻ وارو نهلي تي دهلو به جڳ ٻڌو.
عبدالله جي ميمڻ جهڙي قابل ڪاموري ۽ سنڌ دوست سنڌيءَ (ڪڇي) جو مائٽ نثار به لک لهي ٿو، جنهن هوڏي هرڻن واري جهاز کي رن وي تي لاهڻ جو ڪامياب تجربو ڪري ڏيکاريو. ڊاڪٽر غلام رحيم ۽ سندس ”سنڌ سرڪار“ به ڪنگري هائوس ۽ پنڊي پوائنٽ کان ڪوهين ڏور هلي ويئي آهي. مطلب ته دهليءَ جي شهزادي ۽ سندس همنوائن سنڌ سرڪار لاءِ به چيو پئي ته اها ڪالاباغ لاءِ ڪنهن به اعتراض جي روادار ناهي رهي. بادشاهن ٻوليو پئي ته چئن ئي صوبن جا وڏا وزير اسان سان سهمت آهن، پر ٻئي ڏينهن ٻن وزيرن (سنڌ-سرحد) ۽ بلوچستان جي ڪابينا قرار ڏنو ته، انهيءَ نڪاح نامي تي اسان جا دستخط آهن ئي ڪو نه! سينيٽ ۽ قومي اسيمبليون به شيخ المشائخ جي مريديءَ مان خوش ناهن. سنڌ سرڪار ته وفاقي سرڪار جي ڇڙي ڇانڊ ترجمان کي ”ڀائو! ڄڀ جهل!!“ جهڙا وضاحتي نوٽ به آڇي چڪي آهي. جيڪي هٿن پيرن جا آڱوٺا هڻي سنڌ کي ضمانتون ڏيڻ جون ڳالهيون ڪري رهيا آهن، تن سدورن جو ضمير نثار ميمڻ ۽ عباسي ڪلهوڙي جي رپورٽن کان پوءِ ڪجهه ته جاڳڻ گهرجي ها. ”کهودا پهاڙ، نکلا چوها“ واري رزلٽ ڏسي سندن رت جو دورو تيز ٿي ويو آهي، پر قدرت واري مٿن گنڊا پوري پٺاڻ واري رپ ۽ ڇپ به ڪيرائي ڇڏي آهي. هاڻ همراهن لاءِ ”نه جاءِ رفتن ۽ نه پاءِ ماندن“ واري صورت حال ڪر کڻي سامهون اچي بيٺي آهي. فتح گنڊا پور ”ارسا“ جو 6 سال چيئرمين به رهيو آهي. ڏيهي ۽ پرڏيهي ميڊيا اڳيان هن جيڪي اعتراف ڪيا آهن، اهي اعتراف تعلق رکن ٿا اي آر ميمڻ جي چيئرمينيءَ واري پيرڊ سان! عبدالرسول ميمڻ الهه لوڪ انسان ۽ آبپاشيءَ جو بين الاقوامي ماهر ۽ ديانتدار انجنيئر هيو. گنڊاپور پختون خواهه جو نمائندو هيو. ميمڻ مرحوم جي ايامڪاريءَ دوران پنجاب پاران سعادت علي ميمبر هيو. 1996ع ۾ سعادت مند پنجابي پُتر کان سواءِ مڙني ميمبرن ڪالاباغ ڊيم رٿا کي هميشه لاءِ ختم ڪرڻ جو فيصلو ڪيو هو. واپڊا جو چيئرمين ”گهوٽ کان ڄاڃي تڪڙا“ جيان پاڻيءَ بابت موشگافيون ۽ مڻ مڻ باتيون ڪري رهيو آهي، جڏهن ته واپڊا اڄ به ون يونٽ واري ڪرتب جيان لاهور ۾ مقيد آهي. موجوده چيئرمين به لاهور چيمبر آف ڪامرس جو صدر رهيو آهي. لياقت جتوئيءَ کي موصوف لفٽ ئي ڪو نه پيو ڪرائي، نه ته پاڻيءَ بابت اشفاق محمود ۽ طارق حميد بدران ٻيٽو جتوئيءَ جو رهاڪو ۽ سنڌ يونيورسٽيءَ جو سابق ليڪچرار ئي پروٽوڪول مطابق پڌرايون ڪرڻ جو ”مجاز اول“ آهي، پر صاحب موصوف تي به لڳي ٿو ته سويلين ۽ نان سويلين ڪامورا مسلط آهن. جتوئي صاحب! تون عبدالحميد جو پٽ آهين، جنهن عبدالحميد شهيد ڀٽي کي به سچيون ٻڌايون هيون ۽ مينهن جي چوري ۾ ڪيسن کي به منهن ڏنا هئائين. سندس ضمانت سيد نور احمد شاهه جهڙي بهادر مئجسٽريٽ قبول ڪئي ته هنڱوري ڳوٺ جو اهو سيد سڳورو ۽ ڪٽ مست ڪامورو ممتاز ڀٽي جي عتاب جو شڪار ٿيو. وڏو ڀٽو به مٿس ڏمريو هو. لياقت سائين! تون ته شينهن مڙس ٿو سڏائين، ڪجهه ته ٿري سماٽ جي واهر ڪر. ڇاڪاڻ ته غلام رحيم کي ٿهيم ۽ مهر ڇڏي چڪا آهن. باقي مرڪزي ڪابينا ۾ ”توانا پاڪستان“ جا خواب ڏسندڙ سنڌ جو نمائيندو تون آهين. چئي ڏي، ته نثار ميمڻ ۽ عباسيءَ وارين ڪاميٽين جي رپورٽن کان پوءِ ڪالاباغ ڊيم لاءِ تر جيتري به گنجائش ڪا نه بچي آهي. اهو به وڏي واڪ چئو ته واپڊا جو چيئرمين ۽ وزارت جو سيڪريٽري منهنجي موڪل کان سواءِ ”پاڻي وزارت“ جو مقدمو لڙي رهيا آهن!
لياقت سائين! طارق حميد ۽ اشفاق محمود بظاهر ته تنهنجا ماتحت آهن. جيڪڏهن تنهنجا پاور ”ٽيڪ اوور“ ڪري ڦُريا اٿن ته تون به مڙس ٿي سامهون اچ! ميمڻ ۽ عباسي به ته تاريخ ٺاهي ويا آهن، تون ته پوءِ به متحرڪ سياست جو حصو آهين. فتح خان گنڊاپور جا انڪشاف به طارق ۽ اشفاق اينڊ سنز لاءِ ”تازيانهءِ عبرت“ بڻجي چڪا آهن. ڇاڪاڻ ته لياقت جتوئيءَ جي وزارت سڳوري ۽ واپڊا جا ريڪارڊ 1996ع واري رڪارڊ کي اڏوهيءَ جيان کائي کپائي ويا. گنڊاپور اصل مسودي جو نقل سنڀالي نه رکي ها ته عبدالرسول ميمڻ مرحوم جو ريڪارڊ ڪير هٿ ڪري ها؟ سنڌي لوڪ ته ليکا چوکا مڪمل ته ڇا، پر نامڪمل به رکي ڪو نه سگهي! گنڊا پور سچ پچ ته دليلن واري ”پچ“ تي لاهوري رانديگرن کي مڪمل طرح سان آئوٽ ڪري چڪو آهي. هاڻي همراهه ”تو مان نه مان، مين تيرا مهمان“ جيان ٻيا رڙيون ڪن ته هاءِ ڙي، اسان جا سنڌي ڀائر آپگهات ڏانهن پيا وڃن. پر حقيقت اها آهي ته دهلي خود ”راڄ گهاٽ“ ڏانهن پنڌ پيئي آهي. شل گاڊسيءَ جهڙن قاتلن کان هر ”گانڌي“ محفوظ رهي.
”ضمانتون“ فراهم ڪندڙ ڀلائي سان ٻڌائين ته هڪ پاسي تازو توهان جون پنهنجيون جوڙيل ڪاميٽيون ڪالاباغ کي رد ڪري چڪيون آهن، ڏهاڪو سال اڳ وارو ڪالاباغ کي رد ڪرڻ وارو فيصلو ارسا، واپڊا ۽ لياقت جتوئيءَ جي ”وزارتا“ جي ريڪارڊ مان گم ڪيو ويو آهي ته پوءِ مستقبل بعيد ۽ مستقبل قريب جون توهان پاران فراهم ڪيل ضمانتون جهنگ ۾ ٽنگيل انهيءَ اشتهار جيان ته نه آهن، جنهن اشتهار کي فارملٽي پوري ڪرڻ لاءِ ڪامورن لٽڪائي ڇڏيو هجي ۽ رسم پوري ڪري، ڳُجهه ڳوهه ۾ ڳرين ڪميشنن جي وصوليءَ جو راهه رستو ڪڍيو هجي. توهان جي معتبريءَ بابت شڪ گمان ڪندڙن جا شل ڪن ٻوڙا ٿين، پر جنهن ٽور سان توهان ملڪي مفادن وارو ناچ نچي رهيا آهيو، اهڙيءَ ناياب پيشڪش لاءِ وري به اڙدوءَ جي ڪهاوت اوڌر وٺي اوهان جي ”خدمت اقدس“۾ پيش ڪجي ٿي ته، ”جنگل مين مور ناچا کس نه ديکها؟“
سنڌوءَ واري پاڻي تڪرار ۾ بلوچستان ۽ پختون خواهه به برابر جا شريڪ ڪو نه آهن، وفاق جو ته هن مامري ۾ نڪو اچي نڪو وڃي، هيءُ نج ٻن ڀائرن جو ڦڏو آهي ۽ آهي به صدين کان هلندڙ. سنڌ-پنجاب نالي وارا اهي ڀائر جاڙا به آهن، سرائيڪي وسيب ۽ بهاولپور رياست به سنڌ آهي. توهان کي چولستان لاءِ واهه کپن، ريڻي ڪئنال نئين ناري (مکي فرش لنڪ ڪئنال) تي به صالح پٽ کان وٺي جالوءَ جي چئونري تائين توهان کي سمورو ملڪ ”چڪ“ بڻائي اتي چيچاوطني، چڪ جهمرهه ۽ چڪوال لاءِ نئون ”ريچڪ“ رچائڻو آهي. منگلا ۽ تربيلا جي عمر ته پوري ٿئي يا نه البت عالمي دٻاءَ تحت منگلا وارو وڏو ڊيم ”خودمختيار ڪشمير“ ڏانهن هلڻ هارو سُپرين ٿيڻ وارو آهي. ٻگهليار ڊيم به خودمختيار ڪشمير جو اٽوٽ انگ ٿي ويندو ۽ اوهان جا اعتراض پرڏيهي آشيرواد سان مٿان ئي مٿان ختم ٿي بي اثر بڻجي ويندا. اوهان ٻگهليار ۽ منگلا وارن يارن جا خار سنڌي ٻارن مان ڪڍڻ جي پلاننگ ڪري رهيا آهيو. سنڌ طاس اڪارڊ جي ٽن ندين کان پوءِ ٻيو ڪو ڊيم ڦرجي پيو ته سنڌ اوهان سان همدردي ڪري ٿي، البت ”کٽل سيٺ“ جون ضمانتون قبول ڪرڻ جو دنيا ۾ رواج ڪم ڪم رهيو آهي.
arbabnek@yahoo.com
سومر 2 جنوري 2006ع
پاڪستان کي رضاڪارانه طور جن پرڳڻن ”وفاق“ طور قبول ڪيو آهي. انهيءَ شادي خانه آباديءَ کي ڪنهن به پرڳڻي ”خانه بربادي“ جي روپ ۾ ڪڏهن به قبول ڪو نه ڪيو هوندو، پر ساٺيڪو سالن کان اهو رضاڪارانه معاهدو بار بار پنهنجيون معنائون ۽ ”مطاليب“ لاٽونءَ ڙي جي ڦيرين گهيرين جيان نهايت تيز رفتاريءَ تبديل ڪندو پئي رهيو آهي. اوڀر پاڪستان گڏ هيو ته کيس به ”گردن توڙ دينگي - هاٿ مروڙ دينگي- آنکين نڪال دين گي-“ جا داٻا دڙڪا ڏنا ويا ۽ هاڻ ڪوهلو، ڪشمور ۽ ڪارونجهر انهيءَ داٻ دڙڪي جا مخاطب آهن. ماضيءَ جون ڪٿائون ڪجهه ڪجهه پاڻ سدائين پڙهندا پئي رهيا آهيون، پر حال جون ٽي حقيقتون ”هوڏي پريتم“ واريءَ اُڇل ڪود کي اڇو اُجرو بڻائي دنيا اڳيان پيش ڪرڻ ۾ ڪامياب ويون آهن. اي اين جي عباسيءَ واري فني ڪاميٽيءَ مان ڪالاباغي ڪٽنب کي وڏيون اُميدون هيون. سال ٻه اها ڪاميٽي رپورٽ مرتب ڪرڻ تي محنت ڪندي رهي. هاڻ جڏهن رپورٽ پڌري ٿي آهي ته ڪاميٽيءَ جي ڪل ڪائنات پيئي چوي ته، ڪالاباغ ڊيم جي تعمير (سنڌ پنجاب تڪرار وارين صدين تي محيط اڻ نبيريل ڳالهين جي تناظر ۾) ناجائز آهي. پر اشفاق محمود پيو چوي ته، نه نه...ڪاميٽيءَ ڪالاباغ ڊيم جي حق ۾ فيصلو ڏنو آهي. ڌڻي سائينءَ، سلامت رکي تنوير عباسيءَ جي ڀاءُ کي، جنهن حڪومتي ترجمان جي غلط بيانيءَ کي ٿڏي تي غلط قرار ڏنو ۽ چئي ڏنائين ته اسان تي پرايا خيال مسلط نه ڪريو ۽ اها ڳالهه ڪريو، جيڪا اسان ”محنتِ شاقه“ سان مرتب ڪري پيش ڪئي آهي. رپورٽ جي اڃا مس به ڪا نه سڪي هئي ته همراهن اوٽ پٽانگ آکڻ شروع ڪري ڏنو. مٿان وري نثار ميمڻ وارو نهلي تي دهلو به جڳ ٻڌو.
عبدالله جي ميمڻ جهڙي قابل ڪاموري ۽ سنڌ دوست سنڌيءَ (ڪڇي) جو مائٽ نثار به لک لهي ٿو، جنهن هوڏي هرڻن واري جهاز کي رن وي تي لاهڻ جو ڪامياب تجربو ڪري ڏيکاريو. ڊاڪٽر غلام رحيم ۽ سندس ”سنڌ سرڪار“ به ڪنگري هائوس ۽ پنڊي پوائنٽ کان ڪوهين ڏور هلي ويئي آهي. مطلب ته دهليءَ جي شهزادي ۽ سندس همنوائن سنڌ سرڪار لاءِ به چيو پئي ته اها ڪالاباغ لاءِ ڪنهن به اعتراض جي روادار ناهي رهي. بادشاهن ٻوليو پئي ته چئن ئي صوبن جا وڏا وزير اسان سان سهمت آهن، پر ٻئي ڏينهن ٻن وزيرن (سنڌ-سرحد) ۽ بلوچستان جي ڪابينا قرار ڏنو ته، انهيءَ نڪاح نامي تي اسان جا دستخط آهن ئي ڪو نه! سينيٽ ۽ قومي اسيمبليون به شيخ المشائخ جي مريديءَ مان خوش ناهن. سنڌ سرڪار ته وفاقي سرڪار جي ڇڙي ڇانڊ ترجمان کي ”ڀائو! ڄڀ جهل!!“ جهڙا وضاحتي نوٽ به آڇي چڪي آهي. جيڪي هٿن پيرن جا آڱوٺا هڻي سنڌ کي ضمانتون ڏيڻ جون ڳالهيون ڪري رهيا آهن، تن سدورن جو ضمير نثار ميمڻ ۽ عباسي ڪلهوڙي جي رپورٽن کان پوءِ ڪجهه ته جاڳڻ گهرجي ها. ”کهودا پهاڙ، نکلا چوها“ واري رزلٽ ڏسي سندن رت جو دورو تيز ٿي ويو آهي، پر قدرت واري مٿن گنڊا پوري پٺاڻ واري رپ ۽ ڇپ به ڪيرائي ڇڏي آهي. هاڻ همراهن لاءِ ”نه جاءِ رفتن ۽ نه پاءِ ماندن“ واري صورت حال ڪر کڻي سامهون اچي بيٺي آهي. فتح گنڊا پور ”ارسا“ جو 6 سال چيئرمين به رهيو آهي. ڏيهي ۽ پرڏيهي ميڊيا اڳيان هن جيڪي اعتراف ڪيا آهن، اهي اعتراف تعلق رکن ٿا اي آر ميمڻ جي چيئرمينيءَ واري پيرڊ سان! عبدالرسول ميمڻ الهه لوڪ انسان ۽ آبپاشيءَ جو بين الاقوامي ماهر ۽ ديانتدار انجنيئر هيو. گنڊاپور پختون خواهه جو نمائندو هيو. ميمڻ مرحوم جي ايامڪاريءَ دوران پنجاب پاران سعادت علي ميمبر هيو. 1996ع ۾ سعادت مند پنجابي پُتر کان سواءِ مڙني ميمبرن ڪالاباغ ڊيم رٿا کي هميشه لاءِ ختم ڪرڻ جو فيصلو ڪيو هو. واپڊا جو چيئرمين ”گهوٽ کان ڄاڃي تڪڙا“ جيان پاڻيءَ بابت موشگافيون ۽ مڻ مڻ باتيون ڪري رهيو آهي، جڏهن ته واپڊا اڄ به ون يونٽ واري ڪرتب جيان لاهور ۾ مقيد آهي. موجوده چيئرمين به لاهور چيمبر آف ڪامرس جو صدر رهيو آهي. لياقت جتوئيءَ کي موصوف لفٽ ئي ڪو نه پيو ڪرائي، نه ته پاڻيءَ بابت اشفاق محمود ۽ طارق حميد بدران ٻيٽو جتوئيءَ جو رهاڪو ۽ سنڌ يونيورسٽيءَ جو سابق ليڪچرار ئي پروٽوڪول مطابق پڌرايون ڪرڻ جو ”مجاز اول“ آهي، پر صاحب موصوف تي به لڳي ٿو ته سويلين ۽ نان سويلين ڪامورا مسلط آهن. جتوئي صاحب! تون عبدالحميد جو پٽ آهين، جنهن عبدالحميد شهيد ڀٽي کي به سچيون ٻڌايون هيون ۽ مينهن جي چوري ۾ ڪيسن کي به منهن ڏنا هئائين. سندس ضمانت سيد نور احمد شاهه جهڙي بهادر مئجسٽريٽ قبول ڪئي ته هنڱوري ڳوٺ جو اهو سيد سڳورو ۽ ڪٽ مست ڪامورو ممتاز ڀٽي جي عتاب جو شڪار ٿيو. وڏو ڀٽو به مٿس ڏمريو هو. لياقت سائين! تون ته شينهن مڙس ٿو سڏائين، ڪجهه ته ٿري سماٽ جي واهر ڪر. ڇاڪاڻ ته غلام رحيم کي ٿهيم ۽ مهر ڇڏي چڪا آهن. باقي مرڪزي ڪابينا ۾ ”توانا پاڪستان“ جا خواب ڏسندڙ سنڌ جو نمائيندو تون آهين. چئي ڏي، ته نثار ميمڻ ۽ عباسيءَ وارين ڪاميٽين جي رپورٽن کان پوءِ ڪالاباغ ڊيم لاءِ تر جيتري به گنجائش ڪا نه بچي آهي. اهو به وڏي واڪ چئو ته واپڊا جو چيئرمين ۽ وزارت جو سيڪريٽري منهنجي موڪل کان سواءِ ”پاڻي وزارت“ جو مقدمو لڙي رهيا آهن!
لياقت سائين! طارق حميد ۽ اشفاق محمود بظاهر ته تنهنجا ماتحت آهن. جيڪڏهن تنهنجا پاور ”ٽيڪ اوور“ ڪري ڦُريا اٿن ته تون به مڙس ٿي سامهون اچ! ميمڻ ۽ عباسي به ته تاريخ ٺاهي ويا آهن، تون ته پوءِ به متحرڪ سياست جو حصو آهين. فتح خان گنڊاپور جا انڪشاف به طارق ۽ اشفاق اينڊ سنز لاءِ ”تازيانهءِ عبرت“ بڻجي چڪا آهن. ڇاڪاڻ ته لياقت جتوئيءَ جي وزارت سڳوري ۽ واپڊا جا ريڪارڊ 1996ع واري رڪارڊ کي اڏوهيءَ جيان کائي کپائي ويا. گنڊاپور اصل مسودي جو نقل سنڀالي نه رکي ها ته عبدالرسول ميمڻ مرحوم جو ريڪارڊ ڪير هٿ ڪري ها؟ سنڌي لوڪ ته ليکا چوکا مڪمل ته ڇا، پر نامڪمل به رکي ڪو نه سگهي! گنڊا پور سچ پچ ته دليلن واري ”پچ“ تي لاهوري رانديگرن کي مڪمل طرح سان آئوٽ ڪري چڪو آهي. هاڻي همراهه ”تو مان نه مان، مين تيرا مهمان“ جيان ٻيا رڙيون ڪن ته هاءِ ڙي، اسان جا سنڌي ڀائر آپگهات ڏانهن پيا وڃن. پر حقيقت اها آهي ته دهلي خود ”راڄ گهاٽ“ ڏانهن پنڌ پيئي آهي. شل گاڊسيءَ جهڙن قاتلن کان هر ”گانڌي“ محفوظ رهي.
”ضمانتون“ فراهم ڪندڙ ڀلائي سان ٻڌائين ته هڪ پاسي تازو توهان جون پنهنجيون جوڙيل ڪاميٽيون ڪالاباغ کي رد ڪري چڪيون آهن، ڏهاڪو سال اڳ وارو ڪالاباغ کي رد ڪرڻ وارو فيصلو ارسا، واپڊا ۽ لياقت جتوئيءَ جي ”وزارتا“ جي ريڪارڊ مان گم ڪيو ويو آهي ته پوءِ مستقبل بعيد ۽ مستقبل قريب جون توهان پاران فراهم ڪيل ضمانتون جهنگ ۾ ٽنگيل انهيءَ اشتهار جيان ته نه آهن، جنهن اشتهار کي فارملٽي پوري ڪرڻ لاءِ ڪامورن لٽڪائي ڇڏيو هجي ۽ رسم پوري ڪري، ڳُجهه ڳوهه ۾ ڳرين ڪميشنن جي وصوليءَ جو راهه رستو ڪڍيو هجي. توهان جي معتبريءَ بابت شڪ گمان ڪندڙن جا شل ڪن ٻوڙا ٿين، پر جنهن ٽور سان توهان ملڪي مفادن وارو ناچ نچي رهيا آهيو، اهڙيءَ ناياب پيشڪش لاءِ وري به اڙدوءَ جي ڪهاوت اوڌر وٺي اوهان جي ”خدمت اقدس“۾ پيش ڪجي ٿي ته، ”جنگل مين مور ناچا کس نه ديکها؟“
سنڌوءَ واري پاڻي تڪرار ۾ بلوچستان ۽ پختون خواهه به برابر جا شريڪ ڪو نه آهن، وفاق جو ته هن مامري ۾ نڪو اچي نڪو وڃي، هيءُ نج ٻن ڀائرن جو ڦڏو آهي ۽ آهي به صدين کان هلندڙ. سنڌ-پنجاب نالي وارا اهي ڀائر جاڙا به آهن، سرائيڪي وسيب ۽ بهاولپور رياست به سنڌ آهي. توهان کي چولستان لاءِ واهه کپن، ريڻي ڪئنال نئين ناري (مکي فرش لنڪ ڪئنال) تي به صالح پٽ کان وٺي جالوءَ جي چئونري تائين توهان کي سمورو ملڪ ”چڪ“ بڻائي اتي چيچاوطني، چڪ جهمرهه ۽ چڪوال لاءِ نئون ”ريچڪ“ رچائڻو آهي. منگلا ۽ تربيلا جي عمر ته پوري ٿئي يا نه البت عالمي دٻاءَ تحت منگلا وارو وڏو ڊيم ”خودمختيار ڪشمير“ ڏانهن هلڻ هارو سُپرين ٿيڻ وارو آهي. ٻگهليار ڊيم به خودمختيار ڪشمير جو اٽوٽ انگ ٿي ويندو ۽ اوهان جا اعتراض پرڏيهي آشيرواد سان مٿان ئي مٿان ختم ٿي بي اثر بڻجي ويندا. اوهان ٻگهليار ۽ منگلا وارن يارن جا خار سنڌي ٻارن مان ڪڍڻ جي پلاننگ ڪري رهيا آهيو. سنڌ طاس اڪارڊ جي ٽن ندين کان پوءِ ٻيو ڪو ڊيم ڦرجي پيو ته سنڌ اوهان سان همدردي ڪري ٿي، البت ”کٽل سيٺ“ جون ضمانتون قبول ڪرڻ جو دنيا ۾ رواج ڪم ڪم رهيو آهي.
arbabnek@yahoo.com
