مون کي توسان سامهون ڳالهائڻ جي ڪڏهن همٿ ۽ جرت نہ ٿي ۽ نہ ئي ھاڻ آهي ان لئہ تہ پنهجي دل جي ڳالھ ڪرڻ لا۽ مونکي خطن جو سهارو وٺڻو ٿو پئي، هاڻ گرمين جون موڪلون ختم ٿيڻ واريون آهن ۽ ويڪيشن پنهجي پڄاڻي تي پهچڻ وارو آهي مان تہ بس ان ڏينهن جي انتظار ۾ آهيان جڏهن تون فيڪلٽي جي مين لائبرري ۾ اچي ڪنڊ واري ڪرسي وٺي ڪري ويهي رهندين ۽ هميشه وانگر تنهجي پڙهڻ جي لا۽ ڪنهن سٺي ڪتاب جو انتخاب مون کي ڪرڻو پوندو، تنهجي لا۽ لائبرري جي ڪٻٽ مان ڪتاب ڳوليندي ڪڏهن ڪڏهن مان پنهجو پاڻ وڃائي ويهي رهندو آهيان ۽ پنهجي وڃايل وجود کي انهن ڪتابن اندر ڳولڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان ، حالانڪ منهجو اڌ وجود تہ تون هوندي آهي، جڏهن بہ منهجي منرل واٽر جي بوتل کي تنهجا نفيس ۽ نازڪ چپ ڇهوندا آهن تہ ان بوتل ۾ هڪ الڳ ۽ منفرد سرهاڻ اچي ويندي آهي، منهجي لا۽ اهو پاڻي آب زم زم جيترو پاڪ ۽ ان بوتل جي شيشي ڄڻڪ ڪا سون جي ٺهيل پاڪ پوتر مورتي جيتري اهم ٿي ويندي آهي مون کي پنهجي پاڻ تي حيرت ٿيندي آهي تہ مون تنهجي لا۽ پنهجيون عادتون مٽائي ڇڏيون آهن تقريبن سڀئي عادتون، تونکي ڪتاب پڙهندي ۽ تنهجي ڪتابن سان دلچسپي وڌندي ڏسي ڪري مون کي خوشي ٿيندي آهي ڇو تہ اها هڪ عادت تون مون مان اپنائي هئي، ۽ اڪثر تون منهنجي طرفان ڏسيل ڪتاب شوق ۽ چاھ سان پڙهندي آهي ان لا۽ تہ هن عيد تي مون تنهجي لا۽ تنهجي پسنديده ليکڪ جا ٻہ انمول ڪتاب وٺي رکيا آهن، هاڻ جڏهن پنهجي پهرين ملاقات ٿي تہ مان اُهي ڪتاب وڏي سڪ، محبت، ۽ اُڪير سان تنهجي حوالي ڪندس، توسان هر ملاقات مون کي پهرين ملاقات لڳندي آهي ڇو تہ توکي ڏسڻ کان منهجيون اکيون ڍاپجن نٿيون، هيل هي جون جولاءِ جا ٻہ مهينا مون کي ٻن سالن جي برابر لڳا، توکان پري هر پل هر لمحہ مان اداسين ۽ پريشانين جي گهيري ۾ رهيون آهيان، جڏهن توسان گڏ هوندو آهيان تنهن محل تہ وقت گذرڻ جي ٽڪي جو بہ احساس ڪو نہ ٿيندو آهي پر توکان پري پل پل جي گذرڻ جي سُڌ هوندي اٿم، هڪ ڳالھ توسان اورڻ چاهيم، ڳالھ اها آهي تہ آءُ بنيادي طور شاعر ناهيان ۽ نہ ئي مون ڪي ڪا شاعري جي قدرت طرفان ڏات عطا ٿيل آ، توکان پري پاڻ کي مصروف رکڻ ۽ اڪيلائي کي ختم ڪرڻ لا۽ ڪجھ ڏينهن شاعري جو گهرائي سان مطاليو ڪيم، شاعرن جي ڪيل شاعري جي پس منظر ۾ توسان گڏ گذاريل گهڙين کي ياد ڪري دل جي ويران وستي کي پئي آباد رکيم، گهڻي ۽ گهري مطاليي جي ڪري لفظ ذهن ۾ ديرو ڄمائي ويهي رهيا ۽ اهڙي نموني منهجي هٿن سان شاعري جي جملن جو جنم ٿيڻ لڳو مون سوچيو توکي پنهجي شاعري پڙهيان ان لا۽ تہ شاعري کي سٺي گرافڪس ۾ ڊزائين ڪري فيس بڪ تي اپلوڊ ڪرڻ لڳم تہ جئين تون منهجي دل جي اندران نڪتل،ڏوراپن، ۽ الاپن کي پڙهي سگهين، تنهجي هڪڙي مسيج مونکي پنهجي سڄي شاعري فيس بڪ تان ڊليٽ ڪرڻ تي مجبور ڪري ڇڏي تون مون کي لکيو هيو تہ : ” شاعري تہ اُھي ڪندا آهن جن جا محبوب انهن کان وڇڙي ويندا آهن مون تہ توکي اڃان تائين ناهي وساريون فاصلاتي دوريون پاڻ کي ڪڏهن بہ الڳ نٿيون ڪري سگهن، جڏهن مان توکان وڇڙي وڃان پو۽ ڀلي شاعري ڪجان… “. تنهجي لفظن ۾ اهڙو تہ ڪو اثر رکيل هو جو انهن لفظن منهجي دماغ کي سُن ڪري ڇڏيو هيو، ان کان پهريان مان ان خوش فهمي ۾ شاعري پئي ڪئي تہ شايد توکي منهجي شاعري پسند ايندي ۽ تون منهجي ڪيل شاعري جي تعريف ڪندين، ليڪن تنهجو اهڙو مسيج پڙهي ڪري مون وري شاعري ڪرڻ ۽ پاڻ کي شاعر سمجهڻ کان توبع ڪئي. بس هاڻ انتظار آهي ان عظيم گهڙي جي جنهن گهڙي مان ۽ تون ڪئينٽين ۾ ويهي ڪري هڪ بوتل ۾ ٻہ اِسٽري وجهي ڪري وري پيئنداسين. يوسف جميل لغاري
