منهنجي وائليٽ ۾ تنهنجي تصوير کي سنڀاليندي اڄ ٻيو سال پورو ٿيو آهي، ان ٻن سالن ۾ تنهنجيون انيڪ نا انصافيون، بي رخيون توڙي رُساما شامل آهن جن جو ڳاڻاٽو ئي ممڪن ناهي، جن جو تذڪرو ڪندي ڪٿي لفظ نہ کٽي پون، ڪٿي صفحا نہ پورا ٿي وڃن، ڪٿي قلم لکڻ کان بي وس نہ ٿي پوي، ڪٿي اِهي سڀ لکندي لفظ وڇوڙو پنهنجي اصليت نہ وڃائي ويهي، دل ٿي چئي تہ تون سان صدين جا حساب ڪتاب ڪجن، تون کان انهن پلن جو حساب وٺجي جن پلن ۾ تون مون کي تن تنها اڪيلو ڪري هلي ٿي وڃي، ڪي ئي گهڙيون تون سان حساب ڪتاب ڪرڻ جو سوچيندو آهيان وري جو مٿان تنهنجي مرڪ ياد ايندي اٿم تہ صدين جا حساب ڪتاب خاڪ بڻجيو پون.
