سَسُئِي حُسَينِي ڪو جو آهِسِ ڪوڏُ، ٻاروچاڻِيءَ ذاتِ سِين

ڪو جو آهِسِ ڪوڏُ، ٻاروچاڻِيءَ ذاتِ سِين
جَي هُو چُونِسِ ٻوڏُ، تَه جِيءُ سُڻائَي جَڳَ کَي

سُرُ حُسَينِي سَسُئِي

آهِسِ = آهيسِ
ڪوڏ ُ = شوق، نينهُن
ٻاروچاڻِيءَ = ٻروچڪي، بلوچڪي
سِين = سان
چونِسِ = جي هو چون
ٻوڏ ُ = فوٽُ، ويڻ، طعنا، ميهڻا، گلائون - فوٽُ لفظ جِيءُ جو ضد آهي.
جِيءُ = سڏَ جو مٺڙي آواز ۾ جواب ڏيڻ
سُڻائَي = ٻڌائي
جَڳَ کَي = جهان کي، ماڻهن کي

بيت جو پس منظر

~ ٻاروچاڻي ذات سان سسئيءَ جو ڪوتہ نينهن لڳل آهي.
~ هو جي فوٽُ ٿا چون تہ هيءَ ماڻهن کي جيءُ ٿي ٻڌائي .

سمجهاڻي

محبوب سان لَنئُون لڳڻ کان پوءِ ڪيئي گلائون، شڪايتون، طعنا، مهڻا ۽ ٽوڪون عاشق کي سهڻا پوندا آهن. محبوب جي ڪري هي سڀ ڳالهيون اکين تي رکي وري بہ محبوب جي ئي ساراھ ۽ تعريف ڪبي آهي.
سسئيءَ کي پنهونءَ جَي ڀائرن ٻانڀڻياڻي سمجهي نظر انداز ڪيو ۽ پنهنجي ٻروچڪي ذات ۽ سردار هجڻ واري حيثيت کي مٿاهون ڀانئيو. سسئيءَ کي سردار آري ڄام جي گهر جي عزت بڻائڻ کان انڪار ڪري، کيس ڪيچ ڏانهن ڪونہ وٺي ويا.
ڀنڀور جا ماڻهون ۽ سسئيءَ جون سهيليون جڏهن ان عمل خلاف ڳالهيون ڪيون . سسئي سندن تعريف ۽ ساراھ ڪندي چئي ٿي:
شايد مون ۾ ئي ڪي عيب هوندا، نہ تہ پنهون، سندس ڀائر ۽ ٻروچڪي ذات عزت ۽ احترام لائق آهن.


چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____